Edgar Allan Poe

Sot behen 165 vjet, qe Poe nuk eshte me. Duket se duan ta kene te gjithe mes tyre e te mburren me te: Baltimora, Filadelfia, Bostoni. Ne foto eshte nje skulpture e posa peruruar e poetit ne Boston, qytet ku u lind 205 vjet me pare. 
Po ve nje perkthim, te cilin e kam postuar edhe para nje viti.

PER ENIN

Falë zotit, që kriza,

                Rreziku u mund,

Dhe i gjati lëngim,

                Mbaroi më në fund

Ethja  qojtur "Jetë",

                U mposht më në fund.

I trishtë se e di

                Forca m'ka lënë

Dhe gisht dot s'lëviz

                Gjërë e gjat' rënë

Por s'prish punë!- e ndjej

                Më mir' jam i rënë.

Dhe jam aq i ngrirë

                Në të drunjtin shtrat,

Sa kush të më shohë,

                Do thot' kaq e pat,

Ta ngremë në krahë

                Se ky kaq e pat.

Rënkimet, afshimet,

                Cfilitjet, ankimet

Tani kanë rreshtur,

                Me ato drithërime

Të zemrës- oh tmerr,

                O tmerr drithërime!

Sëmundja, përzjerja,

                Therrësja dhembje,

U ndalën me ethen

                Që më lojti mendjen,

Ethen qojtur "Jetë"

                Që zhurriti mendjen.

Dhe nga gjith' torturat

                Ajo më e keqja

Ka rreshtur- e merrshmja

                Torturë nga etja

Për lumin e helmët

                Mallkimin tek vetja-

Kam pirë të tillë ujë

                Që të shuhet etja;

Një ujë që buron

                Nanurit me nge,

Nga burimi vetëm

                Dy pash' nënë dhe

Nga një guvë thellë,

                Dy pash' nënë dhe.

Dhe kurrë s'do thënë,

                A folur përçart,

Pa dritë kam dhomën

                Të ngusht' timin shtrat,

Se gjithnjë njeriu

                Fle në atë shtrat,

E të flesh do dergjesh,

                Në të tillë shtrat.

Shpirti i dërmuar

                Këtu prehet qetë,

Lënë, po jo penduar

                Për gulçet në jetë,

Ato shpupurisje,

                Si të gonxhes fletë.

E tani i shtrirë,

                I qetë më ngjan,

Se e shenjtë aromë,

                Erë jargavan,

Rozmarinë erë,

                Përzjer' jargavan,

E pështjell të gjithin,

                Kjo erë jargavan.

E zhytet i lumtur

                Ujrave t'Edenit,

N'ëndërr mirësie

                Bukuri të Enit;

Fundosur i gjithi

                Krrelave të Enit.

Ajo më puthi ëmbël,

                Më ledhatoi pastaj,

I përkundur u ndjeva

                Të fle në gjoks të saj

Në thellëgjum' të bie,

                Qiellorit gjoks të saj.

Kur ditën mundi nata,

                Më mori në mbrojtje,

Dhe ëngjëjve ju lut

                Të mos kisha vojtje,

Më të madhit ëngjëll,

                Të më bënte mbrojtje.

Dhe jam aq i ngrirë

                Në të drunjtin shtrat,

(Me dashurinë e saj),

                Ju thoni kaq e pat;

Po jam aq i lumtur

                Në të fortin shtrat

(Me të në kraharor)

                Ju thoni ky e pat;

E dridheni të m'shihni

                Kujtoni kaq e pat.

Por të zemrës dritë

                As qiellit s'e gjeni

Më e fortë se yjet

                Se ndriçon nga Eni;

Më ndrit me shkëlqimin

                Që buron nga Eni;

Nga i syve ndriçim,

                I të mirës Eni.