Oh sa e pëlqej këtë këngë!

Një duet i mrekullueshëm, ku gërshetohet muzika klasike dhe notat e larta të kapura nga tenori Kastriot Tusha me tingujt e gërrnetës, fyellit dhe timbrin e ngrohtë burimor të këngëtares Eli Fara. Ah po ndjehet qartë edhe kitara elektrike bass, që e sjell kombinimin e barokut me karadyzenin në kohët më moderne. Pa le fjalët!

Oh lirika e dashurisë të munguar, bërë kotkë me thirrjet gjakderdhëse të kasapëve!

“ Në se ka mbetur zemra ime

Brenda teje si dikur nga Dashuriaaaa

Unë do të të pres të të takoj

Edhe njëherë në këtë jetë nga Rastësiaaaa”

Menjëherë të shkon mendja në ritet e fiseve Maja, që në tempujt plot shkallë të Jukatanit, sakrifikonin të rinj e të reja të kapur rob, duke ju hequr zemrën nga gjoksi dhe duke e gëlltitur. Me siguri mes tempujve të shumtë dhe me emra abstraktë apo filozofikë duhet të ketë qënë edhe Tempuli i Rastësisë, ku I sakrifikuari shpreson të takojë zemërgëlltitësen. Një frymëzim qiellor dhe gati gati alien.

“Dhe nëse fryma po më mbahet

Më beso se unë gjithë jetën të kam dashur

Je marrëzia e buzës sime

Je trishtimi më i bukur që kam pasur.”

Ja kjo është poezi! Metafora ‘marrëzia e buzës sime” e “papame” deri më sot. Për më tepër mosbesimin që të sjell frymëmbajtja e tjetrit, tretet në vend kur i thua “Je trishtimi më i bukur që kam pasur”.

Kënga fillon që në vargun e parë të të trondisë me atmosferën anatomike të fjalëve. Pritet diçka e pazakontë të ndodhë.

“…zemra më ka ngrirë

Që kur s’të kam parë.

E mbylle derën më le vetëm

Ndoshta ti s’më doje tepër…”

C’do ndodhë- pyet i tmerruar dëgjonjësi me një fantazi mesatare. Diçka mes një operacioni të transplatimit të zemrës, kur në kutinë e mbushur me akull vjen zemra, që i është hequr një të vrari në aksident dhe vargjeve të bejtes popullore “dy zemra të lidhura, dy ushkurë të zgjidhura”. Gjeniale! E paparashikueshme! Dhe e paparashikueshmja është në fjalën “Asnjëherë“ (Pak a shumë si në “Korbi”)

“ Asnjëherë s’ja fala vetes,

Asnjëherë jo nuk guxova,

Asnjëher atë që ndjeja të ta them…”

Dhe kur të gjithë presin me gojë hapur fjalët magjike , që kanë mbetur ndrydhur në një nga organet e tjera veç zemrës së hequr ai përsërit:

“ Në se ka mbetur zemra ime

Brenda teje si dikur nga Dashuriaaaa…”

Ik o pirdhu!

Po nëse e harron ti zemrën ku të mundësh ne ta kemi fajin?!!