Kur t’i dalë tymi!

Do t’i dalë po kujt do t’i dalë se?

Rëndësi ka që tymi të dalë. Dhe kur del tymi në sasi stërmëdha nuk e quajnë më tym por tymnajë. Tymnaja duhet të jetë diçka jetëgjatë, që nderet mbi stepa apo pullaze të paktën nja 5-6 muaj. Dhe me siguri duhet të jetë si tym i trashë dhe ngjitës, si ai , që ngrihet horizontit kur digjen puset e naftës.

Po t’i referohemi shprehjes “ku ka tym , ka zjarr”, atëhere del se “në fillim nuk ishte zjarri”. (Më mirë duhet thënë ‘në fillim u pa tymi”). Nuk dua të hyj në filozofinë banale të “shkak-pasojës”, sepse po t’i drejtohemi një koncepti më “rrethor” të dukurive, atëhere edhe zinxhiri “shkak-pasojë“ merr trajtën e një gjerdhani dhe nuk vlen për gjë tjetër veç t’ja u varësh mackave.

Të kthehemi në titulli. “Kur t’i dalë tymi!” Shprehje e vendosur, parashikuese, gati Nostradamusore. Dikush, diku, dikur, ka ndjerë, se një zjarr është duke gjalluar fshehtasi, krejt i padukshëm, i pakapshëm edhe për shqisën e gjashtë, por ekzistent. Lajmëron fqinjët, të afërmit, të ardhurit rrishmë në vendbanim, se diçka e rëndë do ndodhë, do përfshihen nga flakadanët, por të gjithë e marrin për të çmendur. Tamam si i merrnin dikur për të çmendur, europianët e bardhë, prijsat Indianë, që paralajmëronin se një vullkan, që do sjellë fundin e botës, do shpërthejë një ditë në Guri i Verdhë.

E megjithatë dikushi këmbëngul, se zjarri është po aq i vërtetë, sa është i vërtetë edhe tymi , që nuk ka dalë akoma. Njerëzit e lodhur prej tij i kthejnë kurrizin dhe e mëshirojnë dhe ai ndjehet i qetë se i ka paralajmëruar. Nuk mund të bënte asgjë më tepër.

Zjarri vazhdon të digjet ngadalë dhe i sigurt, por për çudi tym nuk del kurrë.

Mbase se gjithshka është e zjarrtë.