Prit të të dalë gjumi!

Nuk është e mundur të kesh në krahë gjithë këtë gëzim.

(Kjo më tingëllon si varg i thurrur në periudhën e vjeljeve. Një fshatar , që i gëzohet prodhimit të mbarë në një stinë, pas disa vitesh me rradhë thatësire.)

Më vjen të qaj.

(E po futi një të qarë të fortë se edhe lirohesh)

Dallëndyshet në qiell që shkojnë drejt diellit

(Sigurisht që dallëndyshet kanë pesë para mend më shumë se poeti, se e dinë që po fluturove drejt diellit të vriten sytë dhe nuk është aspak një fluturim komod.)

O Zot sa të dua!

(Sigurisht, që nuk është një thirrje patetiko-fetare, por lutje ndaj te paskajshmes.)

Kush mund ta ndalë dashurinë time për ty?

(Poicia jo e jo, se vetëm në Iran mund ta ndalë dhe kur nuk e bën dot policia vërtet nu e bën dot kush.)

Duke puthur buzët tënde që kundërmojnë si era.

(Ja këtu e djallosim ne, që i themi erë edhe erës që fryn dhe erës, që vjen prej gjërave. Sigurisht që era ka erë, sepse vjen nga një vend i caktuar, që mund të jetë “baçe me portokalle”, fushë me lavandër, por edhe Pazari i Peshkut. Gjithshka varet se sa fat ke!)

Ne të dy të dashuruar si askush në botë.

(E përkohshme është se tani janë të gjithë të përqëndruar në Mundial, pos a të mbarojë, të gjithë do ju kthehen dashurive të tyre, të cilat ju duken si më të veçantat në Gjithësi.)