Do e vras Vetminë
Këtë vejushë të hirshme,
Që trupit më përdridhet
Dhe veshësh më pëshpërit
“Të dua!”
Shoqe flokëerrët e mbrëmjeve pranë gjolit,
Perëndeshë kristalesh të tretshme dimrit,
Ndjellëse frigimesh të reja,
Merrisht e ëmbël shtratit,
Kur lehtas lëkundet mbi mua.
Eshtë shumë e bukur për të qënë e vërtetë
Dhe shumë e vërtetë për t’i dalluar mashtrimin.
Më buzëqesh dhe belb
“Rri vetë!
Vetëm me mua nuk e ndërpret fluturimin.”
Por ti erdhe
Në një mbrëmje të ftohtë,
Në shkurt a në mars.
Me mollzat e gishtave më preke,
Magjinë e saj prishe.
Dhe unë thirra:
-Vetminë do vras!
No comments:
Post a Comment