E mendafshta kukule

Nuk di kush të mëndafshtë kukule thurri,

E brenda na mblodhi pa na hequr lirinë.

Dukej sikur ishin fije muajsh

Mbase vitesh të fshirë,

Lehtësisht të mpleksur

Me çastet tona

Dhe ditët që do vijnë.

Të mbrojtur ndjehemi

Mes shukash ajrore

Që diku degdisen

Shtyrë nga të diellit stuhi.

Të përqafuar jemi

Cuditërisht të përzjerë,

Dhe po aq lirë,

Në shpërthimet tona mendore,

Unë dhe ti.

Dhe mendjen kemi vrarë,

-Oh sa shumë munduar!

Se kush e hodhi këtë të çuditshme mbështjellëse,

Që bashkë na mban e na bën të lirë.

Dhe nuk ndjehet e ngushtë as buzëmbrëmjesh,

Dhe as më e lirshme në të gdhirë.

Dikush e bëri këtë magji,

Castin kur “të dua të thashë

E ti u drodhe e lehtas sytë ule.

Një tis i lehtë erdhi nga lart

E përjetësisht na mblodhi

Në të mëndafshtën kukule.