Vdis pa të të dua!

Unë nuk kam ndërmend të vdes së shpejti dhe analizat veç një kolesteroli të ngritur, kanë dëshmuar se nuk kam asnjë sëmundje nga ato që quhen “që të bitisin”. Megjithatë, si na kanë mësuar të parët, vdekjen e kemi prapa veshit dhe unë për fat të mirë apo të keq i kam të dy veshët. (Vërtet, ku ju rrinte vdekja atyre që u prisnin veshët qëmoti?)

Po ç’të ka kapur me vdekjen këtë të shtunë në sabah, që nuk është as “e shtuna e pulave” mund të më pyesni me shumë të drejtë dhe unë nuk do jem në gjendje t’ju kthej xhevap. Se vdekjen edhe pse e mendomë shpesh e kemi zët ta zemë në gojë, e sidomos në kafenera të tipit FB. Nuk është se dhe kam ndonjë dëshirë për të qarë sot, po qe se do citoj aktoren e njohur të humorit Spanja Pipën, që shpesh më theshte:”Mos ke marrë vesh për ndonjë të vdekur taze se aq na qahet, sa ç’të të them!”

Me një të njohurin tim, në kafene po flisnim për Steve Jobs dhe meqë ai është më i ri dhe më i lëçitur në këto punët e kompjuterave, e pyeta se a ishte e vërtetë, që Steve nuk ishte aq gjeni sa e bënin dhe që ishte një biznesmen shumë i ashpër. Ai e pohoi dhe tha:”Gjëja më e mirë që mund të bësh në këtë botë, nëse të tjerët do të flasin mirë për ty, është të vdesësh!” Kishte të drejtë.

Ne kemi një lloj nderimi për të vdekurit, që duhet ta ketë zanafillën që në kohët kur njerëzit krijuan jetën e përtej varrit dhe I mbulonin të dashurit me gjithë stoli apo armë. Sigurisht, në atë kohë ka qënë nderim i përzjerë me frikë, se të vdekurit mund të ngriheshin natën e t’ju bënin ndonjë gjëmë. Dhe kështu, duke kaluar në qytetërimet dhe lindjet e besimeve fetare, të vdekurit janë pjesë e jetës sonë, po aq sa të gjallët dhe me një status të veçantë- atë të nderimit dhe idealizimit të tyre.

Po a i bëjmë dobi vetes, fëmijëve tanë dhe brezave të tjerë duke i idealizuar ata , të cilët nuk janë më mes nesh? Eshtë një temë delikate, se ka përbrenda raportin tonë me të vërtetën, me historinë, por edhe me njerëz të cilët nuk mund të mbrohen nëse i akuzon për diçka. Ndaj shumë njerëz preferojnë ose të heshtin rreth tyre, ose të thonë veç të mirat, sepse dihet që edhe djalli vetë nuk i ka të gjitha të këqija.

Ndoshta, një zgjidhje e mesme, duhet bërë për figurat publike, të cilat në mënyrë të ndërgjegjshme kanë zgjedhur atë drejtim të jetës së tyre. Rreth tyre, duhet thënë e vërteta edhe pse mund të mos jenë më gjallë, sepse është shumë e rëndësishme edhe për të sotmen, por edhe për të ardhmen. Nuk ka kuptim të mbajmë rezerva dhe aq më pak të idealizojmë Skënderbeun, Ahmet Zogun, Ismail Qemalin, Fan Nolin, Enver Hoxhën, Nënë Terezën, Faik Konicën, Luigj Gurakuqin, Ramiz Alinë, Azem Hajdarin, Ibrahim Kodrën, Lasgush Poradecin, Adrian Klosin e plot të tjerë. Jo vetëm që gënjejmë veten dhe ata që vijnë më pas, por dëshmojmë edhe për hipokrizinë tonë të thellë të përmbledhur në mënyrë lakonike në shprehjen:

“Vdis pa të të dua!”

Shën Katerinë, 17.05.2014