. U ngrit dhe e përqafoi, e për habinë e tij ajo e puthi në
buzë. Përsëri erë kanelle. Buzët i lanë edhe një shije të ëmbël, por nuk ju duk
si ëmbëlsi bananesh. E pyeti nëse dëshëronte gjë, por ajo filloi t’i spjegonte
se sa shumë ishte vonuar autobuzi i linjës dhe si e kishte parë, që kishte
kaluar mëse treçerek ore nga koha e lënë për takimin ishte detyruar të merrte
tasksi. Ai buzëqeshte lehtë dhe mundohej mos e tundte kokën, për të mos krijuar
keqkuptime. Ajo vazhdonte të fliste shpejt dhe gjoksi i madh lëkundej nga
dihatjet duke i dhënë gjallëri edhe gjerdhanit të verdhë e të trashë, që
shkonte deri aty ku mund të ishte kërthiza e saj nën bluzën e mëndafshtë me
vija të bardha e çokollatë. Ndërkohë ju ishte afruar djaloshi i zeshkët dhe po I
thoshte Markovit, se taksia i priste më tutje. “Cila taksi? Ne nuk na duhet
taksi!’ – ja ktheu gruaja. Djaloshi vazhdoi t’I fliste Markovit duke mos ja
hedhur sytë vendases, ndaj ajo e kapi në llërën e majtë e filloi t’I fliste
spanjisht. Ai u mundua të kundërshtonte, por e folura e pandërprerë e gruas
mori në ton më të ashpër dhe ai u step e më pas u kthye dhe iku. Markovi filloi
të dyshonte nëse tjetra ishte thjesht punonjëse hoteli në “Sandals”. E pyeti,
se ç’farë i tha djaloshit, që u bind menjëherë. Gruaja buzëqeshi natyrshëm dhe
tha , që të rinjtë duhet të dinë të kenë më respekt për më të rriturit. Pastaj e
ftoi të ngriheshin dhe i bëri me dorë taksistit, që priste më tej. Ai e ndoqi
duke vrojtuar me bisht të syrit mollaqet e saj, që tundeshin provokueshëm në
minifundin e bardhë prej një cohëze të hollë. “Nuk mund të kthehem tani”-
mendoi. U ulën të dy në ndenjësen e pasme dhe ai mori dorën e zgjatur të saj
dhe e përkëdheli. Nga radioja dëgjohej xhez latin. Dalloi Ponko Sançezin me “Besame
mama”. Nuk ishte i shqetësuar. Sa kishin
kaluar urën q[ lidhte zon[n turistike dhe kishin hyrë në rrugët e ngushta të
qytetit. Shoferi tundte lehtë kokën nën ritmin e Ponko Sançezit dhe ai u kujtua,
që nuk i kishte parë as fytyrën. Bile makina as nuk kishte shenjën e taksisë.
Dora e saj e qullur, po lëvizte lart llërës së tij dhe ai pati një ndjesi të
keqe. Tërhoqi dorën dhe u mundua të përqëndrohej në shtëpitë përgjatë rrugës.
Thuajse të gjith ishin njëkatëshe dhe të lyera me ngjyra të çelura dhe dritat e
dobëta të rrugës i tregonin edhe më të verdha. Nuk arrinte të dallonte se ç’ndodhte
pas dritareve të hapura, se të pakta ishin ato që shihnin nga rruga. “Do blemë
birrë?“-pyeti ajo. Ai nxorri disa kartmonedha dhe ajo morri një dhjetdollarëshe.
Preku lehtë supin e shoferit dhe ai ndaloi. U zhduk pas një porte të madhe
metalike dhe u kthye me një qese të rëndë. Shoferi vazhdoi të njëjtën rrugë
drejt errësirës së qytetit, që nuk kuptohej nëse flinte apo ishte i trembur.
(vijon)
No comments:
Post a Comment