Per Enin - Edgar Allan Poe

PER ENIN

 

 

Falë zotit, që kriza,

               Rreziku u mund,

Dhe i gjati lëngim,

               Mbaroi më në fund

Ethja  qojtur "Jetë",

               U mposht më në fund.

 

I trishtë se e di

               Forca m'ka lënë

Dhe gisht dot s'lëviz

               Gjërë e gjat' rënë

Por s'prish punë!- e ndjej

               Më mir' jam i rënë.

 

Dhe jam aq i ngrirë

               Në të drunjtin shtrat,

Sa kush të më shohë,

               Do thot' kaq e pat,

Ta ngremë në krahë

               Se ky kaq e pat.

 

Rënkimet, afshimet,

               Cfilitjet, ankimet

Tani kanë rreshtur,

               Me ato drithërime

Të zemrës- oh tmerr,

               O tmerr drithërime!

Sëmundja, përzjerja,

               Therrësja dhembje,

U ndalën me ethen

               Që më lojti mendjen,

Ethen qojtur "Jetë"

               Që zhurriti mendjen.

 

Dhe nga gjith' torturat

               Ajo më e keqja

Ka rreshtur- e merrshmja

               Torturë nga etja

Për lumin e helmët

               Mallkimin tek vetja-

Kam pirë të tillë ujë

               Që të shuhet etja;

Një ujë që buron

               Nanurit me nge,

Nga burimi vetëm

               Dy pash' nënë dhe

Nga një guvë thellë,

               Dy pash' nënë dhe.

 

Dhe kurrë s'do thënë,

               A folur përçart,

Pa dritë kam dhomën

               Të ngusht' timin shtrat,

Se gjithnjë njeriu

               Fle në atë shtrat,

E të flesh do dergjesh,

               Në të tillë shtrat.

 

Shpirti i dërmuar

               Këtu prehet qetë,

Lënë, po jo penduar

               Për gulçet në jetë,

Ato shpupurisje,

               Si të gonxhes fletë.

 

E tani i shtrirë,

               I qetë më ngjan,

Se e shenjtë aromë,

               Erë jargavan,

Rozmarinë erë,

               Përzjer' jargavan,

E pështjell të gjithin,

               Kjo erë jargavan.

 

E zhytet i lumtur

               Ujrave t'Edenit,

N'ëndërr mirësie

               Bukuri të Enit;

Fundosur i gjithi

               Krrelave të Enit.

 

Ajo më puthi ëmbël,

               Më ledhatoi pastaj,

I përkundur u ndjeva

               Të fle në gjoks të saj

Në thellëgjum' të bie,

               Qiellorit gjoks të saj.

 

Kur ditën mundi nata,

               Më mori në mbrojtje,

Dhe ëngjëjve ju lut

               Të mos kisha vojtje,

Më të madhit ëngjëll,

               Të më bënte mbrojtje.

 

Dhe jam aq i ngrirë

               Në të drunjtin shtrat,

(Me dashurinë e saj),

               Ju thoni kaq e pat;

Po jam aq i lumtur

               Në të fortin shtrat

(Me të në kraharor)

               Ju thoni ky e pat;

E dridheni të m'shihni

               Kujtoni kaq e pat.

 

Por të zemrës dritë

               As qiellit s'e gjeni

Më e fortë se yjet

               Se ndriçon nga Eni;

Më ndrit me shkëlqimin

               Që buron nga Eni;

Nga i syve ndriçim,

               I të mirës Eni.