Vajza e valëve
Ajo del mbrëmjeve në i njëjti shkëmb
Pranë detit,
Herë herë edhe agimeve
Me njërën dorë në zemrën që dhemb
Me tjetrën mban të zezat kinde.
Pret valët të sjellin fytyrën e tij
Të pasqyruar në hëna
Me mjekrën leshterikësh pështjellë,
Zbritur prej hënës mbi të detit krifë,
Të largët,
Të pakapshme,
Nga shpirti i saj ndjellë.
Pastaj gjinjtë zbulon
E le stërkalat e detit t'ja prekin,
Si të ishin gishtat e tij të ftohtë
Që i shtojnë drithërimat.
Sytë mbyll,
Mërmëritjen dëgjon,
E me buzët e lagura belbëzon rimat.
Dhe pret baticat,
Detin lart ta ngrenë,
Jo vetëm shkëmbi të presë rrahjen e valëve,
Gishtat e ftohtë mos prekin veç cicat,
Po të njëjtën ëmbëlsi t'ju përcjellin shalëve.
Me kindat ngritur,
E gjitha njësh me detin
Mbi fytyrën në shkumë të bardhë si fantazëm,
Ujrat e ftohtë e të ngrohur poshtë zbresin
No comments:
Post a Comment