Vere dhe e njejta Perralle

Sapo kishte zene dimri i 2011, nisa te tregoja ne blog nje perralle te nisur 7 vite me pare per te vene ne gjume nipin e saj. Po jo vetem qe pata fjetur 7 vjet dhe perrallen nuk e kasha mbaruar se treguari, por edhe pasi fillova ta tregoja ketu per te tjere niper e mbesa, rrashe serish ne gjume te thelle. Vertet perralla lidhet me gjumin, por tradicionalisht ne gjume binin femijet edhe se kishin lojtur gjithe diten, por edhe per shkak te zerit monoton te treguesit. Ne kete rast eshte treguesi qe fle sa fillon perralla dhe ata qe e degjojne ose krisin e ikin ose s'kane qene kurre rrotull.
Perralla e Flokeverdhes se Bukur, per disa arsye te pakuptueshme quhet "Limani I Hashurres" dhe po e vazhdoj nen kete titull, edhe pse kam harruar perse-ne e titullimit.


.......

            Kur Flokeverdha rritej e bëhej më e bukur, kur ngjyra e kaçurrelave ishte gati e artë, Sundimtari kishte vendosur që prindrit e saj të shkonin larg, shumë larg, në Vendin e Madh përtej Dymbëdhjete deteve. Atje do mësonin se si rritej Lulja më e Vjetër në botë.

Parfumi që nxirrej prej saj, jo vetëm i bënte njerëzit e lumtur, po kur s'kishin gjumë, i vinte në një thellëgjumë shumëvjeçar, pa ëndrra, që i bënte akoma më  të gëzuar, aq sa nuk donin të zgjoheshin. Si të mbarështronin Lulen  e Vjetër Magjike do mësonin Ati dhe Ema e Vajzës së Bukur, për ta rritur më pas në lulishtet shumëngjyrëshe të qytetit të Sundimtarit. Rruga për në Vendin e Madh përtej Dymbëdhjetë Deteve, zgjaste tre vjet, bile tre vjet, tre muaj dhe tre ditë. Me anije druri velore. Me më të mirën e Ujrave. Dhe kur Era të frynte andej nga duhej. Dhe kur Kapedani të kuptonte në kohë se nga frynte Era.

            Vajzën e Bukur nuk e linin të shkonte me prinderit. Nuk e linin se ishte larg; nuk e linin se në Vendin e Madh nuk kishte Vajza me flokë të arta; nuk e linin se nuk duhej të mësonte se si mbilleshin dhe rriteshin lulet e vogla. Asaj i shkonin lotët rrëke, i vinte të fshihej diku në hambarin e anijes së drunjtë ose të ngjitej në majën e direkut më të lartë, por anija ishte larg, në Limanin e Hashurres dhe vajza nuk shkonte dot vetë atje. Edhe të rriturit nuk e mernin. E ëma e qetësonte duke i thënë që do rrinte me Gjyshemadhen në Fshatin Akullnor. Fshati Akullnor nuk kishte të bënte aspak me akulloret që jepeshin falas në Qytetin e Sundimtarit. Zaten atje akulloret jepeshin qëllimisht falas në disa shitore ku të ngjiteshin sandalet ose tabanet e këmbëve të atyre që nuk kishin sandale. Flitej që sandalet plastike i shpinin në një punishte ku i shkrinin dhe i bënin përsëri sandale, ndërsa gjurmët e këmbëve i kopionin dhe i mbanin në një depo të madhe letrash që quhej Baza e Shtetit dhe që ruhej nga Bazashtetukët, të cilët ndryshonin nga Bashibozukët, nga veshjet e errëta që mbanin."
(vijon)