Korbi - Edgar Allan Poe (Perkthim i 08/2013)

 

Ishte një mesnatë e trishtë, kur i lodhur, zemër brishtë

Po përpiqesha dërmuar mbi ca libra vitesh blerë-

Tundesha, mendja dremiste- Trembur sahati trokiste

Dhe dikush lehtë kërciste- lehtëzë në timen derë

"Këtë mik askush s'e priste, Që troket në timen derë

               -Veç këtë thash' menjëherë.

 

Pamjet syve më lëvrijnë, atë Dhjetor drithërimë.

Kur  nga eshtrat nën lëndinë, dilnin fantazma pa zë.

Mëngjesin luta me dhimbje, Më  kot fletësh prisja bindje

Bindje si mos kisha dhimbje- dhimbje për Lenorën nën të

Për të rrallën e rrezoren- Engjëjt thanë  Lenor'  nën zë

               – Lën' pa shënjë përgjithnjë.

 

Erë e butë, plot me trishtim, perdesh shkiste, pambarim,   

Më rënqethte e më dredhte, më me tmerr se tjetër herë;

Trokun zemrës për t'i ulur, përsërita i patundur

"Eshtë veç një rrugëhumbur, që troket në timen derë-

Një i vonë rrugëhumbur, që troket në timen derë"

               - Këtë thashë dhe njëherë

 

Zemra u bë më e fortë, C'mund të jetë më shumë se mort.  

-Zot a Zonj' që pret në portë,- i them -falmëni këtë herë.

Po ju erdhët kur dremitja, dhe e lehtë qe trokitja

Si zukamë isht' kërcitja- Kërcitja në timen derë

Ndaj nuk di në mir' dëgjova- Fët e hapa timen derë

               Jashtë pus si asnjëherë.

 

Jashtë n'atë terr i trembur, Gjatë ndenja, dridhur , zverdhur,

Ngecur, endur n'ëndrra tmerri si askush kurrë ndonjëherë;

Por e rëndë ishte heshtja, brenda grryer  nga kureshtja

E me tingujt më të thjeshta, si të një lire të vjetër

Psherëtita oh Lenorë, Lenor' gjegji  n'anën tjetër.

               Veç këtë e asgjë tjetër.

 

Pas u ktheva n'dhomën time, i dyzuar në dyshime

I përhumbur në mendime, Kur erdhi  trokitja tjetër

"Oh me siguri do jetë, Diçka n'pezul që troket

Le ta shoh se ç'farë e fshehtë është pas kanatës s'vjetër,

Zemërdridhur do e  zbuloj, C'fshihet pas kanatës s'vjetër,

               Vetëm era asgjë tjetër."`

 

Pak nga pak u hap kanata, kur në prag më i zi se nata

Hyri një Korb i krekosur, si prej luftrash të kaherë

Fluturoi, as dha as mori, As i hodhi sytë prori,

Por si zotëri oborri, lehtë u hodh mbi timen derë,

U hodh e mbi të u ul, n'bust të Athinës përmbi derë

               Përmbi bust e menjëherë.

 

E nënqeshja m'u përtëri, nga zbavitësi zog i zi

Me solemnen paraqitje, e të përzishmen në të.

"Ndonese pa kurorën lafshë, pjellë e territ nderur jashtë,

Shpend i frikshëm e i lashtë, ardhur botës nënë të,

Thuaj ç'emër të kan' vënë, brigjesh të ferrit nënë të?"

            Gjegjet Korbi "Kurrë më".

 

I çuditshmi zog më habiti, me të sqepit fjalë që qiti

Edhe pse pa domethënie, dhe kuptim pak gjen në të;

Nuk ka ndodhur kurrë më par', derës tek një vdekëtar

Shpend të hidhet me të parë, edhe të qëndrojë mbi të

Shpend a kafshë të kërcejë, bustit që qëndron  mbi të,

             Me këtë emër Kurrë më.

 

Porse Korbi i krekuar, mbi statujën e praruar

Tjetër s'tha, a thua se, shpirtin shprehte vetëm në një

Asnjë fjalë tjetër s' mundi, asnjë pendë më nuk tundi-

"Nuk do jetë ky i fundmi- mërmërita nënë zë

Porsi shpresat fluturimthi, edhe këtë agu se zë"

             U gjegj Korbi "Kurrë më"

 

Atë çast u drodha trembur, nga përgjigja e pastepur

"Pa dyshim" me vehte thashë" kjo çka di e vetmja gjë,

Që më gojë ka mësuar nga një mjeshtër i trishtuar,

Nga dështimet i dërmuar der'sa shpirti s'nxurri më

Shpresa vitesh mbetur shuar, veçse dëshpërim në të

              Të së tillës Kurrë më."

 

Por nënqeshja m'u përtëri, nga zbavitësi zog i zi

Ndaj përballë shpendit, derës dhe statujës përmbi të

Në kolltuk u rehatova dhe me mendje thellë blova

Ky zog ogurzi që s'ftova, ardhur ferrit nënë të,

Ky i zi, i lig i frikshëm, edhe me të çjerrë zë

               C'do të thotë me "Kurrë më".

 

Mbeta në mendime rënë, asnjë fjalë pa i thënë,

Djallit me vështrim që m'shpon gjoksin me zemrën në të;

Gjatë ndenja i përhumbur, me kokën prapa përkulur,

Në ndenjësen ku isha ulur, dhe  shandanin përmbi të,

Ndenjsen me ngjyrë vjollcë, që shkëlqen kur drita e zë,

                Ajo ta prekë por se prek më

 

E m'u duk ajri  i dendur, prej një ere të sapoderdhur      

Sikur Serafim' kisht' shkelur, e plluskuar nëpër të.

"Lanxho- klitha- Zoti dërgoi këta ëngjëj të shpëtoj

Pakëz pakëz të harroj, kujtimet që kam për të,

T'thith e thith t'opiumit lloj, Lenor'n të fshij, dhimbjen për të."

               Këlthet Korbi"Kurrë më".

 

"Profet -thashë- emërshuar, Shpend ti qofsh, djall i Mallkuar

Prej skëterrës i dëbuar, a furtunës gjithë  zë;

Hallakatur, shpirtrash rrekur, tek kjo shkretëtirë e vdekur

Në kët' dhomë tmerr përndjekur, thuam' t'lutem, bëmë zë,

Gjendet balsam në Xhilied, po të lutem, bëmë zë."

               Bëzan Korbi "Kurrë më".

 

"Profet- thashë- emërshuar, Shpend ti qofsh, djall i Mallkuar

Për të paradisit fron, e për atë Zot që rri mbi të

Thoji shpirtit të dërmuar, n'atë Eden të bleruar,

A do kem për ta takuar, të shenjtën Lenorë në të,

Më të rrallën e rrezoren, ëngjëjt n'krahë e mbajnë atë,

               Krak'rrit Korbi "Kurrë më".

 

"Le të jet' kjo fjala e fundit- thirra, zëri muret tundi-

Ti rikthehu në furtuna, a brigjesh t'ferrit nënë të,

Dhe mos lerë të zezë pendë, peng për gënjeshtrën e thënë

Vetminë ma lerë  brengë- ik nga busti përmbi të,

Sqepin nga zemra ti hiqma, dhe lësho vendin që zë."

               Thërret Korbi "Kurrë më".

 

Dhe nuk lojti me sy ngulur, ende ulur, ende ulur

Mbi të Athinasë bust, vënë derës përmbi të,

Tej më shpon me atë vështrim, si të djallit të lig përçmim,

Kur i shandanit  ndriçim, në dysheme hijen i lë,

Dhe i shkreti shpirti im, shtrirë poshtë bashkë me të

               Rënë për mos u ngritur më.



Ne foto- Statuja e Korbit ne shtepia muze e Poes ne Filadelfia. Gusht 2011