Përbindëshi i mitur
Ec hapësirës së kohës
Dhe kërkon shenja kilometrike
Të kuptojë sa është rritur
Mbi shpejtësitë kozmike
Që nuk e lenë të kapë dot
Sensin e moshës.
Përse ti monstër delikate,
Pjellë e një inçesti të çuditshëm
Të pellazgut hero
Me perëndeshën vikinge,
Sa je do të dish?
Në mpleksjen kohore
Të energjisë sate,
Shekujt janë si guraleca,
Dhe rrugët e kometave,
Si shtigje dhish.
Ndaj derdhu hapësirës,
Në kërkim të përsosmërisë së bishës,
Që prej Shtytjes së Parë,
Kaq pak ka ndryshuar.
Mbi trupin tënd kërthi,
Dy qënie prehistorie patën qarë,
Shëmbëllesa të njëjta,
Të hajthme,
Dhe po aq të ndryshme
Por sa marrëzisht të dashuruar’.
No comments:
Post a Comment