Nën të pastrin qiell,
(Brenda tij më mirë)
Dy të ngazëlluara qënie,
Nga ato,
Që nuk mund të nisen dot flur
Por peshë ngrihen nga ëndrrat,
Duart puqur,
Puqur edhe zemrat.
Fëmijë janë?
Të përjetshëm fëmijë,
Të së Mirës,
Me gishtërinj të vegjël,
Të parritur gjinj,
Rrëzën e këmbëve ja u mbulojnë
Kindat e këmishës.
Ecin pa parë horizontet
Në pafajësinë e tyre
Të së madhes tokë kërthij,
Sikur vijëzojnë mbi të një buzëqeshje të qashtër,
Përjetësisht të lidhur,
Pa dashur të bëhen të rinj,
Dy të ngazëlluar,
Nën një qiell të pastër.
No comments:
Post a Comment