Nuk kishte faj edhe Sharli i shkrete. Do kete pare ne plazhet e Frances Delina Ficon.
I dua ato vlera të kohës së shkuar
I dua ato vlera të kohës së shkuar
Apolloni shtatoret kur pati praruar.
Djemtë edhe vajzat gjithë lirshmëri,
Lodronin pa droje dhe pa turp në sy,
Ndërsa dielli ëmbël, u ledhatonte supet,
Trupin ju ndriçonte bashkë me virtytet.
Sibela* ato kohë, pjellore dhe bujare
Për bijtë e tokës lodhje s’ndjente fare,
Por, plot kënaqësi, me shpirt në të gjitha
Gjithësinë mendte me të sajat thitha.
Njeriu i bukur, i fortë, i drejtë,
Krenar i hireve të denja për mbretër;
Fruta të arrira, përsosur n’bukuri,
Gojën ftojn’ ti prekë, t’ju thith’ atë ëmbëlsi!
Poeti i sotëm. kur do të përshkruajë
Të hershmet hijeshi, në vendet ku luajnë,
Djem e vajza zhveshur, e kap një e ngjethur,
Sikur shpirti pështillet nga një re e dendur
O ju shtrembësira, që teshat keni qarë!
O trungje qesharakë! Gjokse për tu fshehur!
O trupa të mjerë, të dhjamur, të zverdhur,
Që zoti i Dobisë, pa droje, i qetë,
Në shpërgej ju lidhi me të bronxtë fletë!
Dhe ju femra, o zot! Si dylli të zbehta,
Që shthurrja ha dhe tret, e ju virgjëresha
Në ndjekjen e përjetshme të mëkatit të parë,
Dhe gjithë ndyrësive të mbetjes me barrë!
Gene bastarduar, jemi me t’vërtetë,
Të çuditshme hire, për popujt e vjetër:
Fytyra dërmuar nga të zemrës spazma,
Hire të kapitura, prishur metastazash;
Por shpikjet e ndjera, të Muzës së vonë
Racën e sëmurë nuk mund ta pengojnë,
Që Rinisë t’i thurrë
lavde plot nderim,
-
Të shenjtës rini, ballëlartë, me shkëlqim,
Syve tërë dritë, ku një e paqtë rrjedhë,
E pandalshme mbi çdo gjë derdhet,
Si zogjtë e lulet, si e qiellit kaltërsi,
Aromat dhe këngët, e ëmbla ngrohtësi!
No comments:
Post a Comment