Lexonjësit
Marria, dështimi, mëkati, kopracia,
Na gjallojnë trupin dhe pushtojnë shpirtin,
Të ëmblat keqardhje ne vetë i rritim,
Siç i ushqen morracaku, morrat e tij.
Të mëdha mëkatet, të zbehta pendesat
Kujtojmë se do na shpëtojë rrëfimi,
Me gaz rikthehemi tek llumi e dëfrimi,
Thua njollat lahen nga lotët e dënesat.
Mbi shtratin e së keqes ësht’ Djalli Trismegist*
Që shpirtin e magjepsur na e ledhaton,
Ndërsa metalin e fortë të vullnetit tonë,
Të gjithin ai e tret, i egri alkimist.
Eshtë ai Satan, që për fijesh na heq!
Në të pista lojra ne gjejmë ngazëllim
Drejt Ferrit zbresim çdo ditë me nxitim,
Pa ju trembur territ, që kutërbon aq keq.
Si endacaku kripë, që kafshon duke puthur
Të dërmuarin gjoks, të një kurve të vjetër,
Kalimthi rrëmbejmë, një kënaqësi të fshehtë
Gjë si lëm’ pa thithur, si limon të shtrydhur.
Kapluar, ngërthyer, si milion’ shushunja
Një lukuni me djaj në tru na gëlojnë,
Dhe kur marrim frymë, brenda gjoksit tonë,
Vdekja zbret, e heshtur, me ankime të shurdh’ta.
Nëse dhuna dhe plumbi, pelini dhe thika,
Ende s’kanë humbur të bukurën ngjyrë,
Në tablonë gjith’ pluhur me tonën fytyrë,
Vjen se nga joni shpirt nuk u largua frika!
Ta dish mes hijenash, mes panterash, çakejsh,
Akrepash, nepërkash, krimbash, gjarpërinjsh,
Lemerish që klithin, ulërijnë‘ ngjethmërisht,
Mbretëris’ të errët, t’kafshërisë brenda nesh,
Eshtë një më tinzare, djallushe se të gjithë,
Që aspak nuk këlthet, nuk tund duart në erë,
Por ajo botës mund t’i prishë çdo vlerë
Dhe globin e tërë në çast ta gëlltisë,
Eshtë Mërzija! Sy ndër lotë pa pushim,
Llullën thith e trekëmbëshave ëndërronjëse
Këtë monstër të hajthme e njeh ti lexonjës
Hipokriti lexues- vëlla- shëmbëllimi im.
No comments:
Post a Comment