Gjithëblerësit

Në mesnatë erdhën
Të më blinin shpirtin.
T’ju shihja fytyrat kisha kureshtje
Ata prisnin në të thellë heshtje,
Sa vlente donin të dinin.

E unë qeshja si i marrë
Me marrëzinë e tyre të errët,
Me shpirtin tim që nuk vlente një dysh,
Bërtisja: “Mu hiqni sysh
Pjella të përdala skëterre!”

Jashtë frynte era e dëshpërimit,
Ajo që lulëzimin le në mes,
Që bën të klithësh der’ në ngjirje,
Të stërpërdorurën patetike thirrje
“Shpirtin nuk e shes!”

Cfarë blihej atë natë?
Vetëm gjërat pa vlerë,
Stolitë që nuk shiteshin,
Lulet që përfundimisht vyshkeshin,
Kërthijtë ende pa lerë?

Natë e shitblerësit terror,
E matrapazëve të ëndrrave dhe arit,
E xhambazëve të gjinjve të vënë,
E kambistëve të fjalës “nënë“,
Tregëtarëve të jetës tej varrit.

“I joni është koleksioni i shenjtërive:
Ja- Përdëllimi i murgeshës;
Ja- Soneti i bardit të verbër;
Ja- Dashuria për birin e vetëm;
Ja-Himeni i virgjëreshës.

Të gjitha, të gjitha i blemë!
Tonat janë deri në amëshim.
Nuk ka asgjë që s’ka një vlerë,
Që shpejt a vonë në dorë mos na bjerë,
E zhveshur nga çdo përkushtim!"

Ndërsa flisnin fytyrat shqova,
Sy të vdekur që kurrë s’patën qarë,
Mbi buzët e holla dhëmbët e nxjerra,
Qënie pa ngjyrë, tmerrësisht të mjera,
Robër të koleksionit të tyre llahtarë.