Pranverë

Ishim ne 
Apo ishte koha,
Që papritur ndroi të njohurën rrjedhë?
Rrugëve më gjatë rrinte lloha,
Lëvrimi i gjymtyrëve për lojra,
Hundët pas dritares ngjitur,
Shkrepëtimat zhgënjyese pas reve,
Një pritje pafund për pranverë.
Dua padurimin fëminor,
Ta shtroj mbi të afërtën luginë,
Ku sytë ditën mbaj,
Ndërsa dëgjoj “Një botë me ty”,
Ty, që vonohesh por vjen,
E imja ti “pranverë”,
Bashkë me rininë.