Prane Shën Françeskut

Unë ec në pakuptueshmërinë e të bardhës,
Nën erën që do të më kujtojë
Se larg ka pranverë,
Dhe se fishkëllimi mardhës,
Do ndalë një herë,
Pas përcjelljes së polenit në pistil.
Dua t’i flas Shën Françeskut,
Por ai edhe pse gjysëm i ngrirë,
Veshur tebdil,
Me të akulluara dantella,
Korbave ju flet.
Unë përulem,
I pëshpëris në vesh,
Ndërsa ai në të thella
Me shenja ju bën drenushave të fshehura.
Ti prêt.
Në qiellin e murrëtyer të rikrijimit,
Lajmin të sjellin patat e vëna varg,
Kumtin e jetës që Shën Françesku më përcjell,
Me gishtat e rreshkur dhe të ngrirë.
Nuk do të jesh në errësirë,
Edhe pse larg.