Superlativat ndaj Enver H.

Një lexues/e i/e rastësishme e blog-ut i/e vetquajtur “Rastësia” duket duke kërkuar në google emrin Enver Halili, ka hasur në një shkrim timin të datës 14 shkurt, ku përmendet mes të tjerësh edhe emri i Enver H., për disa ngjarje të lidhura me krijuesit letrarë të Korçës , kur ishte Sekretar i Parë. “Rastësia” ka komentuar se në ndryshim me gjithë njerëzit, që flasin ende me superlativa për Enver H., unë jam i vetmi që “vjell vrer”.

Enver Halili, që rastësisht ndan të njëjtin emër, mbiemër dhe emër ati me Diktatorin, nuk përdori mbiemrin e tij Hoxha, por si të tillë përdori emrin emrin e t’et Halili për të mos pasur ngatërresa jo fitimprurëse me Enverin e Gjirokastrës. Vetë ishte “le e rrit” në Shkodër, ku është si zor të flasin me superlativa se nuk kishte ndonjë reputacion për tu pasur lakmi edhe në kulmin e karrierës së tij.

Por a është e vërtetë ajo që “aludon” “Rastësia” se unë dua të vihem në qendër të vëmendjes duke përmendur personalitete, të cilët kanë vdekur, në shkrimet e mija?

Mbase në subkoshiencë unë e kam një ndjenjë të tillë, se po ta kisha të ndërgjegjshme, sigurisht që do kisha zgjedhur personalitete për të shkruar rreth tyre, dhe jo Enver H., ose shumë të tjerë me të njëjtat vlera si ai. Unë kam dëshirë të shkruaj për gjëra të cilat i njoh mirë dhe jam i sigurt, dhe që mund të kenë interes nostalgjik për moshatarët e mij dhe ndoshta interes kureshtjeje për më të rinjtë se unë.

Po le të tregohemi të drejtë me Enver H. jo sepse është larguar para pesë vjetësh nga kjo jetë (sikundër shkruan “Rastësia”) por se të drejtë duhet të jemi me të gjithë, sepse të gjithë edhe tek ata më të zinjtë ka edhe pjesë të çelura e të mira.

A mundet që shumica e korçarëve, të cilët e kanë njohur në kohën e tij si Sekretar i Parë i Rrethit dhe disa vite më parë si sekretar për ideologjinë, të flasin me superlativa për të?

Enver H. ka arritur në Korçë aty rreth vitit 1975 ose 1976, kur ishte kulmi i terrorit komunist i pas viti 1973, kur nisi spastrimi me rradhë i grupeve anti-parti që shpuri në pushkatim dhjetra komunistë dhe anti-komunistë dhe futi në burgje me mijra komunistë dhe anti-komunistë. Komunisti “me fytyrë prej zuske”(si e kishte karakterizuar me të drejtë dikush në ato vite) kishte një sjellje më njerëzore me njerëzit, po qe se krahasohej me të tjerë pushtetarë arrogantë të asaj periudhe apo të periudhave të mëparshme. I përkiste klanit tarafit të Ramiz Alisë, me ndikim në sektorin e ideologjisë të Komitetit Qëndror, shumë përfaqësues të të cilit I ngjanin “shefit” të tyre, më liberal, më human, por që nuk e kishin për gjë të të fusnin thikën pas shpine. Enver H. I kishte të gjitha këto cilësi dhe disa të tjera më “perverte”, të cilat I kishte shfaqur “rëndshëm” në Shkodër me mikun e tij të ngushtë Feçor Shehun, kur ky i fundit ishte kryetar i Degës së Punëve të Brendshme.

Ndaj njeriu me buzëqeshje fallco “disi liberal” mund të kishte emër të mirë në rrethet partiake dhe në ato të “kurvave”, pjestarë të të cilëve mund të flasin edhe sot me superlativa, por jo tek korçarët e thjeshtë dhe të ndershëm. Historitë e tij “rropullipërzjerëse” qarkullonin dëndur në qytet dhe nuk ka se si opinioni i përgjithshëm ndaj tij të jetë pozitiv. Por “të mira” të gjithë njerëzit me pushtet kanë bërë se e tillë ishte natyra e regjimit ndaj me “superlativa” ka sot që shkruajnë për Diktatorin, Mehmet Shehun, Kadri Hazbiun, Feçor Shehun, Ramiz Alinë, Nexhmije Hoxhën dhe Sulo Gradecin. Po kush i bëri krimet në Shqipëri? Cilët ishin ata që votuan për të pushkatuar shokët e tyre? Enver H. ishte ndër diskutantëtë më të zjarrtë në Pleniumin e KQ, në diskretitimin e Kadri Hazbiut para se ta shpinin para skuadrës së pushkatimit.

Në Korçë mund të përmend vetëm dy episode të thjeshta për të treguar se kush ishte në të vërtetë Enver H. Në qershorin e vitit 1982, gjatë kampionatit botëror të futbollit në Spanjë, në mënyrë të habitshme u arrestuan duke luajtur poker në një shtëpi ndërsa shihnin futboll, disa profesionistë shumë të njohur në qytet si mjekë, mësues dhe ekonomistë. Operacioni ishte kryer me këmbënguljen e Enver H., atë kohë Sekretar i Parë, thjesht për një xhelozi ndaj një të dashure të përbashkët me njërin nga pjesëmarrësit në “party”. Mes pokeristëve kishte edhe antarë partie. Në mënyrë të turpshme, në një kohë kur regjimi ishte zbutur, Sekretari i Parë, rahmet pastë Enver H., njollosi dhjetra familje të nderuara korçare. Nuk besoj se ata flasin me superlativa për të.

Enver H. i nxiu jetën të ndjerit Jani Mio, asokohe kryetar i komitetit ekzekutiv, një nga ekonomistët më të mirë të vendit, i cili edhe pse komunist ishte e kundërta e komunistit “me fytyrë zuske”. Korçari Mio nga një familje e pasur dhe e nderuar përfundoi deri në ekonomist i thjeshtë nga hakmarrja e atij për të cilin “Rastësia” shkruan se flitet edhe sot me superlativa. Nëse do kishte pasur edhe më shumë fuqi, Enver H. nuk do kishte kursyer as burgun për Janin.

Mund të ketë edhe qindra episode më “kriminale”, por unë as kam pasur dëshirë dhe as kam të gërmoj për “bëmat” e tij. Mendoj se ishte një produkt i kohës, ose më mirë një karakter që mund të arrinte në pushtet në çdo kohë se nuk njihte skrupuj.

Rastësisht ai lindi në atë periudhë dhe po rastësisht punoi në Korçë, ndaj dhe unë e kam njohur krejt rastësisht. Për fatin tim të mirë nuk jam ndeshur me të, sikundër jam përplasur me “kopje” të tij jo Sekretarë të Parë. E di fare mirë se ç’përvojë mund të kisha po qe se do ndeshesha me buzëqeshjen e tij të shtirur prej kodoshi.

Nëse rastësisht e lexon edhe këtë shënim “Rastësia” mbase kupton diçka më shumë se kush ishte njeiu të cilin e mbron me pathos.

 Shenim: Ne foto me Korin Lira dhe artiste korcare funksionaret partiake Enver H., Dhimiter P., Meri S., Barjam Sh., Rrapi Q.