Deklaratat e dashurisë në shoqëri

Tema është më e thjeshtë se sa mund të duket nga titulli. Nuk ka të bëjë në ndryshimin e shoqërisë në dashuri dhe as me situata të vështira kur deklarohen dashuri platonike apo seksuale të papritura. Më tepër ka të bëjë me përdorimine fjalëve “e dua”, “të dua”, “e donim”, “më donte”, kur flasim për shokë dhe shoqe, miq dhe mikesha. Njerëz me të cilët rrimë dhe shoqërohemi, këmbejmë mesazhe dhe pyesim, por nuk kemi asnjë lloj marëdhënieje veç një shoqërie të një shkalle të caktuar, ose miqësi dhe vlerësim reciprok.

Ndoshta është një e metë e brezit tim, por ne kemi qënë shumë shumë të kursyer në përdorimin e fjalëve “të dua”. Ishte vetëm e vetëm për të dashurat tona. Nuk e përdornim këtë për shokët jo e jo, por as edhe për njerëzit e afërm të familjes. Ndoshta kur ishim të vegjël mbase dëgjonim që na thoshin “të kam xhan” dhe përsëritnim edhe ne këtë gjë, por jo në kuptimin e fjalës të dua dhe aq më tepër në përkthimin në shqip të saj “të kam shpirt!”. Ishte si një lloj përkëdhelje fëminore pozitive ndërsjellëse, si të theshim “ëmbëlsirat i kam xhan”.

Dyfjalëshit “të dua” i patëm dhënë (ndoshta brezat para nesh më shumë) një rëndësi shumë shumë të madhe. Edhe me ato, që na I kishin copëtuar zemrën, që na kishin bërë të fluturonim qiejve, nuk e përdornim vend e pa vend dhe nuk na pëlqente as ta dëgjonim dendur. Ishte si një bizhu shumë e shtrenjtë dhe plot shkëlqim, që përdorej vetëm në rethana shumë të veçanta. Ndoshta nuk dinim edhe të gënjenim shumë.

Por le të kthehemi tek përdorimi I dyfjalëshit ose të varianteve të tij për shokët e shoqet. Unë nuk jam në gjendje të përcaktoj se kur ka nisur të përdoret në masë, nëse vjen nga ndikimi i të huajve, apo është bërë  më i përhapur nga prania e rrjeteve sociale.

Ngacmimi për këtë temë, më vjen nga deklarata të çuditshme të dashurisë për ata të cilët nuk i ke as pjesë të familjes dhe as të dashur e të dashura në kuptimin e vërtetë të fjalës. Më vrasin veshin kur dëgjoj (ose lexoj)deklarata të llojit: “Uroj të gjesh në jetë një shoqe që të të dojë san jë të qindtën e asaj që të kam dashur unë!” ose “Unë mbetem i njëjti budalla, që i kam dashur shokët më shumë se më kanë dashur!” apo të tjera si “ Në shoqërinë tonë të përkryer, ku kishim një dashuri për të na patur zili të tjerët, këto gjëra nuk duhet të kishin ndodhur!”.

Përse këto deklamime bajate të një ndjenje, që nëse vërtet ka qënë e tillë nuk ka përse të thuhet, sepse nënkuptohet. Kur e ke dikë shok dhe mik apo shoqe dhe mikeshë, ndjenja e afeksionit është e natyrshme, e pranishme dhe nuk ka nevojë të deklarohet, sepse është vetë në natyrën e marëdhënies. Askush nuk të ka detyruar ta kesh shok ose shoqe. Nuk është si me fisin, kur i ke të afërt nga një marëdhënie që nuk varet nga ti. Mund t’i duash, mund të mos i duash, mund të jesh indiferent ndaj tyre, mund t’i kesh bezdi etj etj, por janë dashje pa dashje të pranishëm në jetën tënde.

Njeriut që në një kohë të gjatë të jetës tënde e ke quajtur shok ose shoqe nuk ka nevojë t’i përmendësh dhe as të të përmendë fjalën “të dua”. Aq më pak t’i deklarosh se ke ose ke patur për të një dashuri të shkallës sipërore. Në raste të tilla, ata ose ato që i bëjnë as dinë se ç’është shoqëria dhe as kanë kuptuar se ç’do të thotë të duash dikë që nuk e ke pjesë të familjes dhe nuk ke asnjë tërheqje seksuale.

Ndoshta duan t’i mbushin mendjen vetes se i duan shokët dhe shoqet.