(vijim)
Nga Papa Spiroja mendja me shkon në dhespoti i Korçës, Imzot
Johan Pelushi, më tej në Patriarkanën në Stamboll dhe në komunitetin korçaro-kanadez
dhe përpjekjet e tij për Kishë Ortodokse Autoqefale. Deri vonë merrnim një kishë
me qera (si puna e makinave) dhe e ngisnim nga njëherë të djelave me priftin
Foti Cici, por si gjithnjë u përzje lobi grek, ortodoksët e Aleksandrisë, CIA
dhe shërbimet sekrete të Putin dhe ne korçarët bashkë me ortodoksët e tjerë
shqiptarë mbetëm edhe pa kishë me qera. Duhet të bëjmë Kishën tonë, por
kursimet i kemi shpenzuar në plazhe, veshje firmato, makina të shtrenjta dhe
kazino dhe nuk qullosim dot gjë. Na luftojnë edhe militantët ateistë (kuptohet
për të na hapur sytë), se vetë janë të sigurt që jo vetëm Perëndia nuk
ekziston, por fetë i kanë shpikur të huajt për t’ju marrë trojet më të lakmuara
në botë ilirëve, arbërve dhe neve, pasardhësve të tyre. Disa nga ilirët e
hëngrën atë koqe ulliri, dhe i përqafuan fetë monoteiste, por shumë të tjerë
mbetën paganë dhe si të tillë arritën të mbrojnë një pjesë të gadishullit ku
jetonin, dhe t’i vinin më vonë emrin Zvicra e Ballkanit.
Kur je në izolim mendja të shkon akoma më shumë në vdekja,
fetë, priftërinjtë, testamentet, funeralet, jetën e këtejshme dhe të
përtejshme, Gjyqin e Fundit dhe mëkatet. Por nuk ke kujt t’i rrëfehesh. Në
izolim e humb plotësisht vlerën shprehja “Paratë
dhe mëkatet nuk rrëfehen!” Të lind një dëshirë e papërmbajtur për t’ju rrëfyer
të parit vesh që të ndodhet pranë edhe sikur ky të jetë një vesh nga ata të mëdhenjtë
të mbushur plot me qime. Mbiprehërësi
nuk ka vesh dhe online është e ndaluar të shkosh ndaj edhe mundësia për të parë
një vesh në Skype, Zoom apo aplikacione të tjera nuk është e mundshme.
Gjithashtu ke frikë se një pjesë e mëkateve si mashtrimi me taksat, ngarja e
makinës me shpejtësi dhe kalimi me të kuqe në kryqëzim, paraqitja e fryrë e të
ardhurave për të përfituar kredinë e shtëpisë, lidhen drejtpërdrejt me shtetin
kanadez që më ka në mbikqyrje dhe mund të sjellë vite dënimi shtesë mbi kohën e
pacaktuar. Ndaj po rrëfej vetëm një mëkat jo me shumë zarar të viteve të
8-vjeçares, kur zinim bangot pranë derës në orën e gjuhës, për të parë kofshët
e një mësueseje zëvendësuese në katedër, e cila nuk kujdesej shumë për mbulimin
e tyre. Nuk kishte asgjë seksuale në atë prirje për kofshëparje. Ishte vetëm si
n jë lloj gare mes nesh se sa pjesë mbi gjurin pe dhe nëse në një çast fatlum
kishe arritur të shihje edhe ngjyrën e të brendëshmeve. Ishin vite pa tv dhe pa
revista pornografike.
Duhet të përqëndrohem në ndjekjen e frymëmarrjes për tu çlodhur
dhe për të rënë në gjumë të thellë. Duhet të marr frymë dhe pastaj të ndjek me
mendje se deri ku shkon fryma. “Si top fyrome” më kujtohet shprehja e 50 vjetëve
më parë e një njeriu shumë të mirë të “sojit tonë”. Topi fyrome ishte në korçarçen
e vjetër tullumbaceja ose flluska plastike. Po mundohem t’i bëj mëlçitë time të
bardha si top fyrome dhe të ndjek se si ajri shkon deri poshtë diafragmës dhe
shtyhet edhe më tej, megjithëse nuk jam i sigurt se sipas këshillave të
meditimit duhet të ndjek me mendje frymën apo qarkullimin e gjakut. Nuk di edhe
se ku e kam diafragmën. Në vizatime e kam parë që është poshtë mushkërive , por
nuk e di si është në raport me stomahun. Po me duodenin? Gjumi nuk po vjen dhe
frymëmarrjen po e mbaj shumë pa e nxjerrë sa ka rrezik të kem çrregullime në
vrimat hyrëse dhe dalëse të ajrit të trupit tim. Tamam si një gajde e madhe e
pakontrolluar mirë. Me mendje, sipas parimeve të meditimit, duhet të shkoj në
një vend ekzotik, por mendja çuditërisht shkon në përruan Dro në Mamurras, që
nuk ka qënë asnjëherë ekzotik. Mendje e çrregulluar!
Në brigjet e Droit në Mamurras u përballa për herë të parë
me absurditetin e jetë, universitetit dhe stërvitjes ushtarake. Ishte nëntor
1979 dhe është tmerrësisht e habitshme, se në moshën 20 vjeçare, kur festonim
35 vjetorin e çlirimit të atdheut, kur sa kishim shpartalluar disa grupe
antiparti dhe Partia ishte më e pastër se kurrë, mua, në brigjet e Droit të më lindnin
dyshimet ekzistenciale. Armiqtë e brendshëm dhe të jashtëm me siguri që
vepronin në mënyra të sofistikuara për të mbjellë dyshime në mendjen e një të
riu, të cilit Partia sa i kishte besuar misionin që të bëhej pas 4 vitesh
arkitekt e të projektonte stalla dhe shkolla, pallate parafabrikate dhe
kazerma, për popullin atdheun dhe socializmin. “Merr edhe njëherë frymë thellë!”-i them vetes, por përsëri nuk më
ndahen nga sytë figurat e pedagogëve, që dukeshin më qesharakë në uniformat e
tyre të zbërdhylta ushtarake, rripat e mezit poshtë barqeve të dalë dhe kapotat
pa spaleta. Inxhinierë, matematicienë, filozofë, arkitektë të gënjyer e të
detyruar të gënjenin, që nuk klithnin dot me të madhe: “Kjo që bëjmë është një gënjeshtër e madhe, se nuk na sulmon njeri, por
edhe po na sulmuan ne jemi të mbaruar për një javë!”
Për të mbytyr mërzinë, absurditetin dhe mendimet
ekzistencialiste, i vetmi ngushëllim për ta dhe një pjesë prej nesh ishte një
klub i vogël, ku mund të pije më këmbë “votkë“, raki dëllinje, fërnet dhe ponç
portokalli, por që nuk kishin si të vepronin keq mbi trutë e trembur apo të shpëlarë,
ndaj askush, as edhe ata që kishin qënë jashtë shtetit për specializime, nuk thërrisnin
as pas 3-4 dopiosh, “Ky vendi jonë është
një vend prej m…, që drejtohet nga kriminelë!” Flisnim për sportin,
tregonim anekdota të ndyra, përmendnim “Tango e fundit në Paris” dhe pas dopios
së tretë ankoheshim vetëm për spiunët dhe veprimtarët e lagjes. Asgjë rreth
jetës e vdekjes, rreth shfrytëzimit të njeriut nga njeriu dhe grave e fëmijëve
nga burrat, rreth Frojdit e Kantit, apo më keq akoma, se ç’kishte thënë një
natë më parë “Zëri i Amerikës”. Droi përcillte me dembelizëm tatëpjetë ujët e
tij të pakët. Pylli përreth kishte drurë gjethorë dhe gjethet nuk kishin rënë
akoma edhe pse ishte nëntor.
(vijon)
No comments:
Post a Comment