Titulli është i kopjuar nga një thënie e viteve ’90, e cila e saktë(e përcjellë nga një burim shumë i besueshëm) është: “Bëhu ca Evropë të keqen lalka!”.
Duke më dhënë edhe një herë dorën, Miu i Gjirizave më bëri
thirrje të bëhesha pakëz pragmatik (në të vërtetë thirrja e Miut është të bëhem
“pragmatist”, gjë që ve në dyshim idenë time të hershme, se ai ishte njohës i
mirë i anglishtes). Unë jam i gatshëm të bëhem pragmatik (nëse nuk jam) edhe
pse nuk di se ç’dobi do kisha unë, familja, blogu dhe më gjërë nga kjo.
Më vjen në ndihmë një thënie e qëlluar e shkrimtarit katolik
japonez Endo Shusaku, që më bind se edhe unë nuk jam tërësisht jopragmatist. “ Të jesh një shenjt ose njeri shumë i mirë
në këtë botë pragmatike, ku çdokush përpiqet t’ja hedhë tjetrit është si të
jesh budalla apo jo?” Unë nuk jam as shenjt dhe as njeri shumë i mirë, gjë
që më shpëton nga të qënit një budalla jopragmatik. (Mund të jem një tip tjetër
budallaj.)
Jam i sigurt që jam edhe pragmatik, se në të kundërt nuk do
kisha emigruar familisht, por do isha përpjekur për të demaskuar Berishën për
atë çka bëri me firmat piramidale dhe më vonë edhe me shkatërrimin e shtetit
shqiptar në 24 orë. Gjithashtu herë herë më vret ndërgjegja, që nuk shkoj për
të ndihmuar ata që nuk kanë ujë dhe ilaçe në pjesën më të madhe të Afrikës, por
pragmatizmi nuk më le të hedh hapa idealistësh, sikundër bëjnë shumë njerëz të
shkëlqyer të këtij rruzulli.
Por edhe në ato që shkruaj unë jam pragmatist, sepse kërkoj
të bëhet më e mira e mundshme për bashkësinë korçare dhe të gjithë shoqërinë
shqiptare, sepse mendoj se njerëzit mund të jetojnë më mirë nëse ka më pak
korrupsion dhe se vetë mund të kaloj javë më të bukura në një Shqipëri pa
përplasje shoqërore dhe pa zili dhe mllefe ndaj njëri tjetrit.
Ishte pragmatizëm të kërkoje ndalimin e ndërtimit të Kullës
Vrojtuese dhe ndërtimin e diçkaje më të lehtë dhe më transparente, që do ju
jepte mundësinë ideatorëve të Kullës edhe të përfitonin ndonjë gjë nga fondet
publike dhe të mos e dëmtonin atë hapësirë të qytetit. Dhe po kështu edhe për
Bibliotekën e Re, Kullën e Sahatit, Kopështin japonez, Harkun e Triumfit në
Voskopojë apo të tjera marrëzira arkitekturore të ndërtuara me paratë e
taksapaguesve.
Nëse do mendoja se korrupsioni i çdo qelize të shoqërisë
shqiptare do e ndihmonte shoqërinë tonë të begatonte, do ja kisha kursyer
kritikat. Dhe këto nuk i bëja nga këndvështrimi donkishotesk, por sepse kam
kuptuar aq nga jeta se ç’farë i bën shoqëritë dhe bashkësitë njerëzore të
përparojnë. Nuk besoj se ka në ndonjë nga vendimet e mija, apo në shkrimet e
mija ide apo veprime të llojit “t’i biesh murit me kokë!” Në të kundërt, shumë
pjestarë të shoqërisë shqiptare të quajtur “pragmatikë“, si juristë, mjekë,
politikanë e të tjerë që janë përshtatur me moton “kështu bëjnë të gjithë“, ose
kanë humbur vendet e punës, ose kanë humbur fëmijët në rrugët e jetës, ose ka
edhe nga ata që kanë përfunduar burgjeve.
Shqiptari më
pragmatik i shekullit të kaluar ka qënë Enver Hoxha.
Sa më shumë të dhëna zbulohen rreth jetës së tij, aq më shumë
më shtohet bindja se Hoxha ishte pragmatik në shkallën sipërore. Në rini ndenji
disa vite në Francë pa dhënë asnjë provim në universitet me bursën e shtetit
shqiptar dhe të ardhura nga dashnoret franceze plaka; më pas u vërtit Parisit
dhe Brukselit duke ndenjur në shokë e miq dhe me një rrogë si sekretar
konsullate, konsullatë ku nuk hynte asnjë njeri dhe kur u mbaruan edhe ato
burime financiare u kthye në Shqipëri ku jetoi po njëlloj, me rrogën e një mësuesi
filloreje në Lice dhe me dhurata nga gra korçare të pasura, me të cilat bënte
dashuri. Mund të bënte çdo gjë për të pasur një jetë të lehtë, pa mundime dhe
mes qejfesh. Ky pragmatizëm(dhe oportunizëm) e shpuri edhe në krye të partisë
Komuniste dhe Lëvizjes Antifashiste në Shqipëri, ndaj dhe duke pasur këtë sens
realist ju mbijetoi luftës së grupeve gjatë luftës deri sa arriti në “pragmatizmin”
ekstrem, atë të vrasjes së shokëve dhe atyre që ja njihnin mirë të kaluarën. I
gjithë fati i popullit shqiptar u lidh për 40 vjet me fatin e këtij “njeriu pragmatik”,
që për të qëndruar në pushtet mund të merrte çdo lloj ngjyre dhe mund të bënte çdo
lloj aleance.
Kopjet e “shqiptarit më pragmatik” janë edhe sot në krye të
vendit, ku shquhen Berisha dhe Rama. Nuk ka asnjë ideal në mendjet e tyre. Prej
fillimit janë tallur me të gjithë ne dhe sidomos me ata njerëz që kundërshtonin
“realitetin e korruptuar” duke i quajtur me mendje budallenj.
Por ka një “kleçkë” ky lloj “pragmatizmi” që të pasuron dhe
të mban gjatë në pushtet. Të detyron që për të mbajtur të gjallë këtë realitet
të krijuar (nga i cili buron të qënit realist dhe pragmatik) të bësh krime të mëdha,
të cilta arrijnë deri në vrasje.
Ndaj i dashur Mi i Gjirizave unë nuk kam dashur të bëhem pragmatik
i një lloji të tillë. Jo se jam idealist! Por sepse e di që ky realitet është i
shtrembëruar, është i përkohshëm, është kriminal. Edhe nëse nuk do t’ja dish për
lëveren e madhe që i ve fytyrës, vjen një ditë dhe thyen hundët në atë që është
realiteti i vërtetë. Shoqëria normale. A do kemi vdekur të gjithë deri atëhere?
Këtë askush nuk e di!
No comments:
Post a Comment