(vijim)
Një oficer i Ministrisë të papërcaktuar më bëri pas gjysëm
ore një shenjë me kokë për ta ndjekur pas dhe pasi i rramë së gjati terminalit
u ngjitëm në katin e dytë ku bëhen nisjet e avionave. “Oh do më degdisin larg!
Ndoshta në Nunavut.”-mendova i dëshpëruar, por nuk mund të kryeja asnjë veprim.
Kati i dytë ishte plot oficerë policie dhe oficeri që më shoqëronte ishte i ri
dhe me trup atleti. Mjeti i transportit për fat të mirë ishte taksi që
drejtohej nga një somalez dhe që më mori nga aeroporti për të më shpënë në ndërtesën
e caktuar për të izoluarit vullnetarë, që alernativë tjetër të vetme kanë të
paguajnë 5 mijë dollarë. “Të paktën mos ketë punë të detyruar”-mendova se nuk
di asnjë lloj zanati nga këto që bëhen në qendrat korrektonjëse.
Somalezi e ndaloi taksinë para një postoblloku dhe i dha nëpunësit
të postbllokut kodin 8, të cilin postbllokisti e përcolli me walki-talkie në
dikush tjetër. Pasi pritëm pak erdhi urdhëri që postblloku të ngrihej dhe
taksia arriti para një ndërtese dykatëshe, që me sa e kuptoja ishte rrumbullake
me oborr të brendshëm, ku me siguri dilej për ajrim 30 minuta në 24 orë. Me të
arritur para derës na pritën tre vetë, dy prej të cilëve të veshur me komplete antiinfeksion,
që më morrën valixhen dhe çantën e mbiprehërsit dhe më bënë me shenjë ti
ndiqja. E treta, një grua e gjatë dhe e trashë me uniformë dhe maskë e mbrojtëse
fytyre më tha që në atë çast do isha i strehuar në atë strukturë dhe nuk duhet
të përdorja asnjë mjet elektronik dhe ishte tërësisht e ndaluar përdorimi i mediave
sociale. Nuk më tha gjë për rripin e mezit dhe lidhëset e këpucëve. Kujtova se
për to do kujdesej gardiani.
Në korridorin që nuk i dukej fundi sepse godin është
rrethore punoni disa vetë me hapjen dhe mbylljen auto-elekronike të dyerve. Mua
më priste dhoma 1052, për të cilën pyeta nëse quhet qeli, por oficerjasaktësoi
se është dhomë izolimi nga e cila nuk do dal deri sa ajo ta shohë se nuk përbëj
rrezik për shoqërinë kanadeze. “Guantanamo” mendova” jam i dënuar pa gjyq dhe pa
procedura të rregullta. Nuk mund të kontaktoj as avokaten time në Toronto, se për
avokatin tim në Tiranë nuk bëhet fjalë. Të paktën Berishën e futën paraprakisht
në listën e zezë, kurse mua me të më futur dhe me të më arrestuar!”. Ushqimin mu
tha se do sillet tre herë në ditë dhe do varet në doreza e jashtme e derës dhe
pasi të trokasin, unë duhet të zgjat vetëm dorën nga dera pak e hapur dhe të
marr qesen me ushqime. Më pyetën nëse kisha alergji nga ushqimi, nëse e doja
hallall dhe nëse isha duke mbajtur kreshmë për arsye fetare apo dietore. Ju përgjigja
të treja pyetjeve me-Jo. Më pas u munduan të hapnin elektronikisht derën e dhomës
1052, e cila nuk u hap dhe për këtë u thirr një grup mekaniko-elektriçististësh,
të cilët në më pak se gjysëm ore e bënë të hapshme dhe të mbyllshme derën e rëndë
prej dru-metali. Më thanë të hyja në dhomë.
Dhoma 1052 ka dritare me hekura që shikojnë nga oborri i brendshëm,
një shtrat, një karrige dhe një tryezë të vogël, por për fat të mirë ka dhe
nyje sanitare dhe dush. Valixheja dhe çanta e dizinfektuar janë në dhomë. Jam i
burgosur në një dhomë të një strukture, që nuk e di si quhet dhe nuk mund
komunikoj as me familjendhe as me avokatët. Për një periudhë që nuk mund të jetë
më e shkurtër se 24 orë dhe që mund të zgjatë pafundësisht. Nuk di as se kush
do vendosë për fatin tim. Nuk di as nëse dhoma ka kamera përgjuese, gjë që më bën
të vështirë përdorimin e dushit, zhveshjen e plotë dhe çdo lloj veprimi që mund
të shkaktojë izolimi në një dhomë 3.5x5.0.
Në çantën e mbiprehërsit kam një libër të Seinfeld, që nuk e
kam përfunduar, por që kam frikë se do më shtojë më shumë paranojën dhe humorin
e zi. Xheri me shokë përfunduan në burg për një ligj qesharak të miratuar në një
qytezë të vogël në Masaçusets dhe që quhej “Ligji i Samaritanit të mirë“dhe
lejonte të ndiqeshin penalisht sehirxhinjtë që shihnin një krim dhe nuk ndërhynin.
Të paktën patën mundësi të dilnin para gjyqit dhe të kishin një avokat me emër
në Amerikë, i cili më parë kishte mbrojtur O.J.Simpson, si dhe ishin të katër në
burg. Unë jam i vetëm, i harruar nga komuniteti shqiptaro-kanadez dhe pa shpresë
se mund të ketë ndonjë protestë me sloganet “Lironi Naumin!” apo “Jeta e
shqiptarëve nuk është e parëndësishme!”
(vijon)
No comments:
Post a Comment