Teatri nuk është çështje aktorësh dhe arkitektësh, por e Arta Markut

Kam përshtypjen se opozita po i konsumon në mënyrë të gabuar energjitë e saj për të rrëzuar “klikën e Ramës”. Cështja e Teatrit Kombëtar, edhe pse në dukje nevralgjike, nuk është çështja më e madhe e momentit. Ajo vërtet ngjall interes në media se përfshihen emra të njohur të skenës dhe spektakleve televizive, krahas “aktorëve” të njohur të politikës shqiptare, por është larg të qënit më e rëndësishmja e vitit. Ekonomia e dobët, çmimet dhe taksat e larta dhe korrupsioni janë ato që duhet të goditen çdo ditë edhe pse mund të krijohet përshtypja se opozita po del kundër hapjes së negociatave me Bashkimin Europian.

Por edhe nëse i bashkohet lëvizjes së aktorëve për të mos lejuar prishjen e kompleksit ekzistues të Teatrit, opozita gabon kur e quan si “lëvizje në mbështetje të artistëve”, apo “përpjekje për të ruajtur “Jeruzalemin” e aktorëve”.

Politikisht ajo duhet të godasë atë ç’ka është e qartë prej 20 vitesh : në mënyrë të hapur korruptive, Rama po përpiqet të kthejë tokën e lakmueshme publike në Qendër të Tiranës në truall privat ndërtimi.

Marrja me probleme historiko-teknike-arkitekturore vetëm se sa shpie ujë në mullirin e Ramës, që do ta paraqesë si një “përplasje” mes idesh të kundërta të modernizimit dhe të ruajtjes së kujtesës historike.

Opozita duhet të përgatisë urgjentisht një dosje të plotë dhe ta paraqesë në prokurori me të gjitha shkeljet që ka ky process i gjatë i tjetërsimit të një hapësire që ju takon gjithë qytetarëve të Tiranës dhe veçanërisht artistëve të skenës. Edhe nëse mungojnë provat e forta të korrupsionit (për të cilat duhen përgjime të bisedave të Ramës me investitorët përfitues) janë të mjafta dokumentet që mund të detyrojnë prokurorinë të pezullojë vendimet e qeverisë dhe ato të këshillit bashkiak të Tiranës.

Kjo është rrënja , shkaku dhe ‘thembra e Akilit” e këtij diskutimi të stërzgjatur.

Kompleksi ekzistues i Teatrit Kombëtar nuk është as i arkitekturës futuriste dhe as “Jeruzalemi” i artit skenik shqiptar. Një projekt me probleme të teknologjisë së ndërtimit dhe me një arkitekturë jo entusiazmuese aim und të zëvendësohet me një kompleks modern të Teatrit, të një shkolle kombëtare teatri dhe mjedisesh të tjera rekreative. Por për këtë duhet shkëputur menjëherë nga projekti famëkeq i PPP-ve dhe t’i nënshtrohet një proçedure normale konkurimi. Ndërtimi për efekte financimi mund të jetë me faza, duke nisur me objektin kryesor dhe më pas të vazhdohet me objektet e tjera ndihmëse.

Lëvizja “nostalgjike” e artistëve për ruajtjen e objektit në gjendjen , që është mund të vazhdojë në mënyrë të pavarur, si ndodh kudo në botë me ndërtimet e kësaj natyre, por opozita duhet të përqëndrohet atje ku është thelbi i kësaj afere të madhe korruptive.

Në “ skenë“ duhet thirrur Arta Marku dhe të tjerët duhet të kthehen për disa kohë në spektatorë.

Nuk kam shpresë se në fund të kësaj shfaqjeje, “personazhet negative” Edi Rama dhe Erion Veliaj do përfundojnë në pranga, por të paktën prona publike mund të shpëtohet.