Ne e pritëm diellin,
Pa kontrolluar parashikimin e kohës
Ishim të lumtur
Dhe i zënë s’kish si të ishte lëmshi i zjarrtë
Në një botë, që të ftonte për ta puthur
Kur gëzimi ndriste aq qartë.
Nën hapat mbi pllaka guri,
Që të buta ndjeheshin si retë,
I vjetri qytet shtrihej përgjumur,
Përreth nata,
Një
dinosaur i rremë,
Një
kishë e bukur
Dhe gjithshka ç’shikonim e kishim vetë.
Ngadalë të përqafuar
Ndërsa perdja stërmadhe e asaj skene me dy aktorë
Nga e zezë u kthye në blu të errët,
Nuk bënim zë
Veç frymët dëgjonim,
Mbi sup të tuat flokë më rrrinin pjerrët.
Kori i natyrës në sfond mërmëriste
Gjithshka që ndjehej ishte jetë,
E errëta blu nuk kthehej e kaltër,
Dielli përtonte,
Mbase dhe i pëlqente,
Fshehur të sodiste e të na linte të qetë.
No comments:
Post a Comment