Niksoni, ka qënë Presidenti, i cili më ka nxitur kureshtjen
më shumë se çdo President tjetër amerikan. Ndoshta, sepse ishte figura kryesore
politike në botën jashtë Shqipërisë, kur fillova të më tërhiqte politika. Më
mirë duhet të them, që lajmet rreth asaj ç’ka ndodhte në botë, filloi të më
interesonte po aq sa futbolli apo librat “e verdhë“. Në vitin 1968, kur Niksoni
u zgjodh President i Amerikës, nuk dija shumë rreth ndarjes së politikës
amerikane në dy partitë kryesore edhe pse babaj m’i përcillte thuajse të gjitha
lajmet e rëndësishme, që dëgjonte nga RAI. Më shumë mësoja gjatë verës, sepse
atëhere rrija pranë tim eti, kur ai dëgjonte lajmet e mëngjesit. Babai e
fillonte ditën e punës më 9.00 për shkak të orarit të reduktuar si shkrimtar
dhe unë nuk shkoja në shkollë. Lajmet e orës 8 ishin më të hollësishmet dhe
lajmet e para të ditës. Në shtëpi nuk dëgjonim lajmet në Radio-Tirana, sepse
babai i lexonte në zyrë, ndërsa ne të tjerët nuk kishim ndonjë interes të madh
për to. Gazetat “Zëri i Popullit” dhe “Bashkimi”, që përcillnin lajmet politike
nuk na vinin, ndaj informacioni rreth ç’ka ndodhte në botë ishte nga RAI. Darkave
unë nuk i kushtoja vëmendje “Radio Sera”, që ai dëgjonte, se ose isha jashtë
duke luajtur ose kisha erdhur i lodhur dhe lexoja ndonjë libër, që më tërhiqte.
Vitin , që Niksoni zëvendësoi Xhonsonin, e kujtoj so vitin e
Cekosllovakisë dhe vrasjes së Bob Kenedit. Vrasja e Kenedit nga ima atë u
komentua si hap prapa në politikën amerikane. Kishte simpati për të vëllanë e
vrarë dhe edhe pse nuk më tregonte shumë hollësi për Bobin, e cilësonte si
humbje të madhe. Nuk kujtoj të shprehte tronditje, por në ato vite atentatet
ndaj figurave politike nuk ishin një gjë e pazakontë.
Niksoni ishte për mua një figurë antipatike, që kishte përfituar
nga vrasja e një të riu përparimtar dhe kishte zënë vendin e njeriut më të
fuqishëm në botë. Kishte vetëm diçka , që më pëlqente tek ai. Hunda
karakteristike, që e bënte të vizatohej lehtë si karikaturë. Në lapsin e Zef
Bumçit, karikaturistit të “Hostenit”, të cilin e pëlqenja shumë, Niksoni ishte
më qartë i dallueshëm se Xhonsoni. Nën ndikimin e Bumçit edhe unë kisha filluar
të bëja karikaturat e para, të cilat sigurisht ishin karikatura karikaturash.
Gjatë katër vieve të para të presidencës së tij, nuk kujtoj
ndonjë gjë të madhe rreth Niksonit. Vërtet emri I tij lakohej gjithë kohën
rreth Luftës së Vietnamit, por dukej se lajmet në Italia i dominonte emri i Kisingerit
me ecejaket e tij të vazhdueshme në gjithë botën.
Shkurti i vitit 1972 ishte pika kur figura e Niksonit m’u bë
simpatike. Vizita e Niksonit në Kinë dhe trasmetimi i saj në televizionin
jugosllav ishte nga ngjarjet më të papritura dhe më pozitive për ne. Dukej se në
atë kohë të një lloj liberalizmi tek ne, gjithshka do shkonte mirë edhe në marëdhëniet
me Amerikën. Vizitat e shqiptaro-amerikanëve në Korçë ishin shtuar dhe njerëzit
kishin filluar të shpresonin në “hapjen e rrugëve”. Vetëm një oficer nga Skrapari,
që jetonte mbi ne, një natë duke parë lajmet e Shkupit tek ne, tha , që edhe në
organizatën bazë ju kishte thënë, “që hunda e Niksonit po ju hyn edhe këtu”.
Ishte gjysëm i dehur.
Cifti Nikson, i veshur me pallto të kohës në atë dimër të
Pekinit, dukej shumë modern dhe shpresëdhënës. Ende i kam në sy ato pamje bardhë
e zi të transmetuara për javë të tëra nga tv jugosllav dhe të komentuara
pozitivisht prej tyre. Ishte edhe një shpresë për mbylljen e luftës në Vietnam.
(vijon)
No comments:
Post a Comment