Përse duhet luftuar edhe në një betejë, që dihet se është e humbur (2)

(vijim)

Po pse vlen të luftosh edhe një “betejë“ të humbur?

Tingëllon si patetike, por jeta dhe historia të mësojnë, që jeta është një zinxhir i pandërprerë, ku ngjarje të caktuara edhe pse duken se pak mund të ndikojnë tek njëra tjetra, kanë një ndërlidhje. E di , që shokët e mij, ata që janë shumë racionalë janë kategorikisht kundër shpenzimit të padobishëm të energjive. Ende një pjesë “i tremben” kthimit në qesharak pas një ose më shumë “betejave” të humbura. Edhe pse në dukje racionale, filozofia e tyre është më e prapambetur se e imja apo e Benit. Jo vetëm në natyrë, por as në jetën shoqërore nuk mund të gjenden apo krijohen makina të tipit “perpetum mobile” e llojit të katërt apo të pestë. Shpesh herë jo vetëm do harxhosh energji, por do i harxhosh edhe kur e di se në një çast kohe apo edhe periudhë të shkurtër janë të “hedhura në erë“.

Debati i fundit me autoritetet apo dhe me prof. Wilson i shërben “mosbindjes” qytetare apo profesionale. Ju duhet bërë e qartë autoriteteve (atyre që nuk i kanë plotësisht të dyllosur veshët) dhe profesionistëve vendas, që nuk ka vend për “mithin” e projektuesve të huaj. Rasti i firmës gjermane Bolles+Wilson është dëshmi e mungesës jo vetëm të vizionit, por edhe të profesionalizmit apo edhe të etikës së biznesit. “Biznesi” i arkitekturës ndryshon nga të tjerët. Duke përjashtuar arkitektët Italianë të viteve ’30 (autorë të projektit të Bankës, Shtëpisë së Pionierit dhe disa banesave individuale) thuajse të gjithë projektuesit e tjerë të huaj kanë injoruar fizionominë arkitekturore të Korçës. Në një qytet me një zhvillim të ngadalshëm ose në një gjendje stacionare nuk ka nevojë të projektojnë të huaj dhe sidomos arkitektë, që priren drejt eksperimentimeve. Qytete të tilla kanë nevojë për rifreskim, modernizim dhe konsolidim të vlerave, që kanë arritur në “bumin” e zhvillimit të tyre.

Dobia tjetër është për të treguar, që opinion publik edhe se në një stad foshnjarak, nuk është lehtësisht i manipulueshëm nga Partitë apo mediat në shërbim të tyre. Gjatë debateve publike në Shqipëri rreth ndërhyrjeve të rëndësishme në qytete(rasti Piramidës në Tiranë etj.) thuajse të gjitha palët, me profesionistë apo intelektualë, sulmojnë apo mbrohen nga pozitat e Klanit, të cilit i përkasin. Kjo ndodhi edhe tre vjet më parë me diskutimin për Qendrën e Korçës dhe Pedonalen. Kjo ka bërë , që njerëzit të dyshojnë në qëllimet e atyre që fillojnë e përfshihen në debate. Ndaj diskutimet rreth Kullës, që linin jashtë sulmet për korrupsion, si dhe nuk injoronin ato ç’ka ka bërë administrate e Peleshit për qytetin, i shërbejnë pikërisht ndihmës në forcimin e opinionit publik të pavarur.

Ka edhe një arsye tjetër, e cila edhe pse mund të mos jetë aq e dobishme për shoqërinë ka vlerë për psikologjinë individuale. Eshtë përballja me ndërgjegjen, në çastet kur pyet:

-Po unë ku isha dhe ç’bëra?

Eshtë më e lehtë t’i përgjigjes vetes, që “unë luftova sa mundesha dhe humba”, se sa t’i thuash “unë ndenja duarkryq”.