Ne larg kemi qënë gjithmonë
Dhe rrallë,
Si fundi i një komete
Flokët e tu prekin ditët e mia.
I lenë në to të rremet jone,
E nuk i shquaj dot ç'ndjesi më dhanë
Në marshin e krijimit.
E ti nuk dallon dot se sa jone
Humbe netëve të të tjerëve,
Që të pafundme ishin.
Krejt ndryshe nga orbita jote
Kthjellët projektuar
Hapësirës së përkulur,
Edhe pse,
Në fundin e një shtëllunge pa trajtë.
Nuk vonon të arrish në të pritshmen natë
Pas dy dhjetëvjeçarësh
Jonet e rreme tek unë të lesh,
E grimat e fundit të qënies të marësh.
No comments:
Post a Comment