MANAXHER TAFILI
Sapo u hap dera e zyrës manaxher Tafili kërceu nga ndenjësja dhe fiku televizorin. Kishte filluar konferenca e shtypit e Kryetarit të Opozitës. Pastaj, si i zënë në faj, që po ndiqte rrjedhën e lajmeve, tani që ishte dëshmitari kryesor i krimit të dhjetëvjeçarit, ndoshta dhe të gjysëmshekullit, i buzëqeshi përulshëm Fred Metanit. Hetuesi nuk i kushtoi rëndësi buzëqeshjes, vetëm i dha dorën duke mërmëritur:
- Jam Fred Metani dhe do ju pyes për ndodhinë e sotme. Mund të uleni.
Tjetri u ul ngadalë në vendin e tij duke vazhduar të mbajë të njëjtën buzëqeshje në fytyrë.
- Si quheni dhe kur kini lindur?
- Tafil Bitri. Kam lindur më 18 Korrik 1954.
- Profesioni dhe puna, që kryeni?
- Kam mbaruar Shkollën Tregëtare dhe punoj si manaxher i hotelit. Jam bashkëpronar me Pjetër Dinin.
Fredi pa me vëmendje fytyrën pa rrudha të Tafilit, që shkëlqente akoma më shumë nga drita e shumëfishuar në qelqet e trasha të syzeve. Ju duk se diku e kishte takuar, ose më mirë e kishte parë edhe herë të tjera. Tjetri, herë mbante pezull e herë rigjallëronte përulësinë në buzëqeshje.
- Ne ç’orë kini hyrë mbrëmë në hotel?”
- Duhet të ketë qënë rreth dhjetë e gjysëm. Ajo është zakonisht zakonisht ora kur filloj kontrollet e darkës.
- C’fare kontrolloni në atë orë?
- Të gjitha. Dhomat e lira, gjendjen e restorantit, përgatitjet e mëngjesit. Zakonisht zakonisht bëj edhe bilancin financiar ditor.
- Po rojet i kontrolloni?
- Sigurisht sigurisht.
- Ju flini gjithmonë këtu?
- Zakonisht zakonisht unë fle në shtëpi, paraditeve. Ndonjëherë fle këtu disa orë ndaj të gdhirë .
Fred Metanin kishte filluar të bezdisej nga shprehja zakonisht zakonisht, që përdorte manaxheri, ndaj vazhdoi me pyetje më të preçizuara.
- C'farë të ra në sy gjatë kontrolleve të mbrëmshme?”
- Cdo gjë ishte si zakonisht zakonisht. Vetëm më bëri përshtypje, që të gjitha dhomat ishin të shitura. Nuk ndodh zakonisht zakonisht në këtë periudhë.
- Në ç’orë u kyç dera e jashtme?
- Nuk e kycim kurrë.
- Ka hyrje tjetër?
- Dera e pasme e furnizimit.
- Kur u mbyll mbrëmë?
- Nuk e di saktësisht. Ishte e mbyllur gjatë kontrollit rutinë, që bëra si zakonisht zakonisht, më 2 pasmesnate.
- Kush e mbylli ?
- Shefi i kuzhinës besoj. Vetëm ai dhe roja kane çelës.
- Te tjerë çelsa nuk ka?
- Sigurisht kam një kopje unë dhe një kopje tjetër Pjetër Dini.
- Pjetër Dini ka qënë mbrëmë në hotel?
Buzëqeshja e manaxherit u shtri më shumë se zakonisht zakonisht, pas pyetjes për bashkëpronarin.
- Ju nuk e njihni Pjetrin? E njeh i gjithë qyteti. E thërresin Pjetër Pokeristi…Ai thuajse nuk shkel ketu. Zakonisht zakonisht mbrëmjeve luan poker deri në të gdhirë.
Fredi tundi kokën në shenjë pohimi. E njihte Pjetrin, por nuk e dinte që ishte pronar i këtij hoteli. Bile ju duk e çuditshme, që pas mijra orëve të humbura ne kumar, ai kishte patur mundesi të gjente kohë dhe para për të ndërtuar një hotel. Qoftë dhe të vogël si “Adriana”.
- Nuk dëgjuat gjë të pazakontë midis orës 3 e gjysëm dhe 4 e 45?
- Jo. Asgjë të pazakontë.
- Pse hytë në dhomën 34?
Manaxher Tafili e mblodhi buzëqeshjen dhe hetoi një çast fytyrën e Fredit.Nje cast te vetem dhe shume te shkurter,gati te pakapshem per nje sy te pastervitur.
“Me 4 e 45 si zakonisht zakonisht u ngjita në katet lart, për të bërë kontollin rutine te pragmengjesit. Ne katin e dyte cdo gje ishte normale. Ne te tretin pashe te hapur deren e Leon Gurazit. I fola disa herë dhe pastaj, kur s’mora përgjigje hyra brenda dhe e gjeta te pergjakur.
- Gjithmonë, kur nuk të përgjigjen klientët hyn në dhomë?
- Si?- hezitoi të përgjigjej Tafili.
“Ju pyeta nese zakonisht zakonisht, kur gjen deren e hapur dhe nuk te pergjigjen, hyn ne dhome per te pare c’ndodh.”
Manaxheri u gëlltit disa herë.
“Mbase s’ju kuptova mire…po …nuk kam patur raste te ngjashme, qe te them….pastaj Leon Gurazi ishte klient I vjeter dhe qeme gati si miq…”
“Nuk ju shkoi ne mendje se mund te ishte ne banje…a mbase kishte dike tjeter brenda?”
Befas kërciti dera dhe brenda hyri Major Kaçi. Tafili e pa me një lloj përdëllimi, si ti kishin sjellë urdhërin e faljes. Ndërkohë, që Majori zinte vend pranë tryezës, manaxheri vazhdoi me një zë më të sigurt:
- Ne gjithmonë mendojmë për interesin dhe sigurinë e klientëve. Prandaj dhe me kontrollet rutinë që bejme zakonisht zakonisht, mundohemi te krijojme për ta kushtet me të mira.
- Pra nuk ju shkoi ndërmend se mund të ishte në banjë ose me dikë tjetër?
- Jo.
- Jo.
- C’bëtë më vonë?
- I kontrollova pulsin. E kishte shumë të dobët. U mundova ta përmendja dhe si e pashë që ishte e kotë telefonova major Kaçin.
- Më tej?
- Pastaj telefonova Ndihmën e Shpejtë dhe zbrita për të zgjuar rojen në holl.
- Përse të duhej roja?
- Po... mendova që do vinin shumë njerëz në hotel dhe dikush duhej t'i orientonte.
- Sa kohë zgjatën të gjitha këto…afërsisht?
- Ndoshta 4-5 minuta. Mbase pak më tepër..
- Gjatë kësaj kohe askush nuk ishte në dhomë apo jo?
- Si të thuash..une u ngjita shpejt lart, menjëherë sa zgjova rojen dhe i thashë shkurt se ç’kishte ndodhur.
- A mundej që gjatë kësaj kohe dikush të largohej nga dhoma? Dikush i fshehur në banjë a diku në dhomë?
- Absolutisht e pamundur. Dera e pasme ishte e kyçur. Në holl ndodheshim unë dhe roja. Nuk kishte se si të dilte gjatë asaj kohe.
- Po nga ballkoni? Nëse ishte i fshehur në ballkon?
Tafili i hodhi i shqetësuar sytë herë nga Major Kaçi dhe herë nga Fred Metani pa mundur të përgjigjej.
- Dera e ballkonit ishte e mbyllur kur erdha unë- tha prerë Major Kaçi.
- Edhe një pyetje kam për ju Tafil Bitri. A i lejoni rojet e turnit të natës të flenë?
- …Zakonisht zakonisht ne i lejojmë të flenë nga pak në orët e vona pas mesnatës.- u përgjegj Manaxher Tafili dhe i veshtroi sërish të dy.
- Faleminderit. Tani për tani mbaruam bashkë.- përfundoi Fredi dhe u ngrit. Major Kaçi qëndroi edhe disa çaste ulur.
NDERKRERESE 1
Pjesë të shënimeve nga blloku i Fred Metanit.
3 janar...
Pas pyetjes së TB
-A përgjohej LG nga SHI-u?
-TB gënjen zakonisht zakonisht apo vetëm me raste?
-Kush ka urdhëruar të mënjanohet policia?
-A mund të jenë autorët ose autori në hotel?
-Të gjendet menjëherë PD.
No comments:
Post a Comment