PRIT DERI NE PRANVERE
Asnjë nuk ishte larguar në dimër.
Në fund të verës kishte ndodhur më shpesh;
Pasi gjithshka kishim pirë,
Kur s'kishte mbetur më
Prej nektarit të puthjes,
Drithërimave të prekjes,
Cuçuritjeve përkëdhelëse në vesh.
Kurse ti ikën jashtë në të ftohë,
Larg shtratit të ngrohtë të ëndrrave
Dhe qan bashkë me këtë erë,
Që kuit hapësirës së rrafshët boshe.
Nuk mendon që shpejt lulet do çelin;
Nuk shpreson se mund të ketë pranverë.
Unë prek tingëllimin pa ngjyrë të heshtjes
Dhe ndalem tek dera.
Trembem të shoh shpinën tënde të akulluar,
Që s'mundem më ta ngroh,
As t'i rikthej drithërimin.
Belbët shqiptoj:
-Do vinte pranvera.
Do e përndante hidhërimin!
No comments:
Post a Comment