Un’ jam e shkrimtarit llulla;
Duket kur kundron çehren time
Etiopiane apo Kafrine,
Që ai nuk më heq nga buza.
Kur trishtimi e ka mbuluar
Tymos si një oxhak furre,
Ku stiset tava e preferuar
Për bujkun që tokën ka lëruar.
Mendjen ja ngalas dhe ja përkund
Në një rrjetë tundëse, të kaltër,
Prushin e djeg si në një vatër
Dhe shtroj një ngushëllim pa fund,
Që i bën t’i ngrohet zemra
Dhe i shëron të shpirtit brenga.
No comments:
Post a Comment