Profesor Londoja (pjese)

(vijim)

* * *

“ Erdhe bir?”
“Po.”
“E prure?”
“Hëhë…”
“Qysh e ka shkruar?”
“Nuk e lëçita të gjithën.”
“Ishte e koklavitur?”
“Nuk i shkoqisja dot gjithë shëmbëllat…”
Pofesor Londoja kishte veshur të njëjtën rrobëdhome të smeraldtë, të cilën vetë e quante “petku im gurkali”. I zgjatej deri pranë kyçeve të këmbës, të cilat ngjanin si dy nyje të gdhenduara me kujdes në një gur të bardhë, që përshkohej nga vija të çrregullta ngjyrë të kaltër. Rrinte ulur në një koltuk të vjetër damasku të kuqërremtë, shiritat e të cilit, ishin thuajse të shkëputur nga vendet ku më parë mbulonin gozhdët e holla. Dukej si një aristokrat I ngjitur pas ndenjëses të tij bezerrjepur, që nuk pranonte të largohej nga kjo jetë pa marrë me vete kolltukun e vjetër dhe shiritat e tij, të qëndisur me një fill të praruar. Nuk shihte më ndaj i mjaftonte drita e pakët, që vinte nga dritarja e mbuluar nga gjelbërimi i jashtëm. Ndoshta çdo lloj drite do i mjaftonte. Nuk kishte të bënte më me të. Vetëm me tingujt. Për ta kujdesej dhe ju mëshonte sa duhej kur fliste vetë. Edhe kur kollitej.
“ U unje?”
“Nuk mund të rri shumë.”
“Unju për pak.”
“Do vinj më vonë të të lëçit kumtesën e Shabanit.”
“Cdo kesh kurdisur? Ndonjë vashë?”
“Jo.”
“…Më rrëfe. Nëse nuk do përgjëronjeshe për ndonjë vashë nuk do më linje kaqe me vërtik. Ke katër ditë i munguar.”
“Janë të qiellit ojna. Vetë ke thënë mos rrëfejmë për të përtejmen.”

Teri lëshoi në pëqirin e plakut dy revistat dhe ai filloi t’ë pëkëdhelte ballinat e tyre, si për të dalluar nëse titujt kishin reliev në faqet e lëmuara. Në trup i dallohej një tendosje pikëllimi, që bashkëbiseduesi po e linte kaq shpejt. Nuk e dinte se dielli ishte në të perënduar.

(vijon)