Nga se trembemi sot për sot?

Ndoshta asgjë nuk na tremb veç vdekjes.
Ose të gjitha gjërat , që lidhen me të.
Zjarret e papritura, përmbytjet, ndryshimi i klimës, ç’ekuilibrimi i ekosistemeve, terrorizmi shtetëror dhe ai antishtet, thellimi i diferencave në të ardhurat mes njerëzve, grushtet e shtetit.
Nuk trembemi më kur na troket dera papritur, kur shohim të vijë shpesh ku punojmë një burrë I ri me një kostum të qepur keq dhe që ka jashtë xhaketës jakën e këmishës. Quhej “fuks” me dashakeqësi dhe “punëtori operativ” nga dashamirësit.
As makina e policisë me të cilën këmbehemi nuk na tremb më. Jemi mësuar tashmë të repektojmë shpejtësitë e lejuara.
Trump-i më bën për të qeshur me absurditetet e tij, por kur mendoj thellë thellë se dikur qeshnin edhe me absurditetet e Hitlerit dhe më pas ai jo vetëm hipi në pushtet, por e adhuronin, ndjej një lloj frike. Për më tepër, kur shikoj në sallat e mëdha ku mban fjalime të marra, se si njerëz që kanë punuar gjithë ditën, që kanë lexuar pak gjatë jetës së tyre, thërresin “CNN sucks!”(“CNN o i dhim!”përkthim i përshtatur-nm).
Ndoshta është periudha më e mirë e 150 viteve të fundit të Njerëzimit e megjithatë ka diçka në ajër, që të tremb.
Buxhetet e Ministrive të Luftës (Mbrojtjes) po shtohen; udhëheqës autoritarë drejtojnë shumicën e popullsisë të globit; lakmia është bërë fari i një pjese të madhe të popullsisë në vendet që njohim, ose kemi më shumë informacion.
“Të kem” më shumë se tjetri, të paktën sa tjetri, mos ma kalojë tjetri është një nga motivimet kryesore të shumicës së të rriturve.
Garë, garë, garë!
Se kush e ka shtëpinë më të madhe, kush ndron më shumë fustane, kush  shkollon fëmijët në universitetet më të shtrenjta, kush kalon pushimet në vendet më ekzotike, kush e kush e kush e kush!
Nga kjo psikologji e garës, që nuk njeh kurrë fund dhe ngopje, po qe se “infektohen” 7 miliard njerëzit, që jetojnë në këtë botë, pasojat brenda kohës së jetë sonë do jenë të paparashikueshme. Planeti me burime të fundshme nuk mund të plotësojë kërkesat “e marra” të gjithë popullsisë.
Zërat “e arsyeshëm” kanë gjithnjë e më pak peshë në opinionin publik dhe ngjan se mbizotëron te të fuqishmit ideja “apres moi le deluge” e Luigjit të XV.
Po çfarë bën gjithsejcili nga ne për të shtyrë sa më larg të jetë e mundur “ ditën e qametit”?
Thuajse asgjë.
Konsumojmë, konsumojmë, konsumojmë.
Nga frika apo nga mungesa e frikës?