Shpesh, kur lexoj në mediat sociale, apo në komentet e lexuesve anonimë ose jo në medit online, më shkon në mendje se me sa urrejtje na patën ushqyer gjatë viteve të Diktaturës.
Ishe i edukuar të urreje; ishe i mësuar me urrejtje; ishe i nderuar po të tregoje urrejtje.
Urrenim aristokratët dhe borgjezët, bile edhe mikroborgjezët.
Urrenim imperialistët, kapitalistët dhe revizionistët.
Urrenim fashistët, monarko-fashistët, titistët, çetnikët dhe menshevikët.
Urrrenim më pas edhe të gjithë oportunistët, impresionistët, ekzistencialistët, pragmatistët, konstruktivistët, kubistët, surrealistët, pacifistët, dadaistët, trockistët, relativistët dhe anarko-sindikalistët.
Shtireshim se kishim dashuri për popujt.
Po po t’ju hiqje popujve të gjithë llojet e të sipërpërmendurve cilët mbeteshin?
Shokët Zhoao Amazonas, Raul Marko dhe Fosko Di Nuçi?
Ndaj edhe ishim të prirur të urrenim amerikanët, anglezët, gjermanët, rusët, grekët, jugosllavët, polakët, rumunët, bullgarët dhe në fund edhe kinezët.
E gjithë kjo urrejtje e injektuar në venat tona nga maja e diktaturës nuk ka se si të shlyhet lehtë nga gjaku dhe psikologjija e jonë.
Para një jave, zjarre të menjëhershme dhe të paparashikuara morën jetët e gati 100 vetëve në periferi të Athinës. Shumica grekë, por edhe qytetarë të huaj. Njerëz si ne.
Gazetat turke (armiqtë tradicionalë të grekëve) patën si kryeartikuj tituj në gjuhën greke. Gazetat tona shumë të kujesshme në solidaritetin e tyre. Politikanët gjithashtu të përmbajtur dhe një pjesë jo e vogël komentuesish shprehnin “gëzimin e marrë“ për zjarret.
Si për të mos qënë e mjaftë urrejtja e verbër e pseudo-patriotëve në mediat sociale, edhe gazetarëve të caktuar “ju është hapur barku nga solidarizimi i tepërt” i shumë njerëzve që vlerësojnë popullin grek dhe ndjejnë dhimbjen e tyre. Për ta është e pranueshme të thuash në shenjë solidarizimi “Jam amerikan”, “jam francez”, “jam gjerman”, “jam Sharli Hebdo”, “jam spanjoll”, “jam nga Oslo”, por në mënyrë kategorike nuk duhet të thuash në momente të vështira për fqinjët, se “jam grek”. A thua se kur dëgjojnë fjalën “grek”, ju kujtohen vetëm një tufë me ushtarë idiotë, që klithin “me zorrët e shqiptarëve do bëjmë lidhësa këpucësh” dhe në mënyrë të pavetëdijshme ju "hapet barku dhe ju shfaqen rropullitë". Për më tepër, përmendin edhe "sindromin e Stokholmit", që i ka zënë shqiptarët-viktima dhe si rrjedhojë i ka bërë të dashurohen me "kriminelët rrëmbyesa grekë".
Këta analistë dhe gazetarë mund të të shqyejnë gurmazin, po qe se thua “nuk e dua Europën e Bashkuar”, në themelet e së cilës është pikërisht falja, solidarizimi dhe bile edhe vëllazërimi i dy popujve më armiq të historisë moderne : gjermanëve dhe francezëve. (Mes tyre ishin derdhur lumenj gjaku dhe ishin thurrur këngë nga më makabret kundër njëri tjetrit.)
Më keq akoma, po të të shkojë mendja e të thuash se “jam sirian”, “jam iranian” apo “jam afrikan”, për tu solidarizuar me ata që largohen nga vatrat e luftës vetëm për të mbijetuar. Mund të të venë epitete që fillojnë me ‘plehra” dhe përfundojnë me “kanibal”.
Nuk mund të jesh atdhetar i mirë dhe as njeri i mirë, nëse nuk do fqinjin ashtu si do veten.
Eshtë në bazën e mësimeve të krishtërimit, që përbëjnë themelet e Humanizmit të sotëm.
Grekët, sërbët, maqedonasit dhe malazeztë nuk janë as më t mirë dhe as më të këqinj se ne. Janë fqinjët tanë të cilët edhe nëse nuk jemi në gjendje t’i duam si veten tonë nuk ka pse t’i urrejmë.
Jeta e cilitdo është shumë e shkurtër për tu helmuar me urrejtje.
No comments:
Post a Comment