“Atë vit , që s’u bë drithi…”

Sa vështirë duhet të ketë qënë atë vit? Thatësirë e vazhdueshme, zjarre të pandërprerë dhe tërmete?
Mb të gjitha edhe tërmete, të cilëve nuk ke si ju ruhesh, se nuk e di kur godasin. Dhe në rast se tërmeti të ka lënë jashtë dhe është thatësirë, përreth ka zjarre dhe nuk ke bukë, sepse drithi nuk është bërë dhe kur nuk bëhet drithi s’ke ç’të korrësh, dhe kur nuk korr nuk mund të shish në lëmë, dhe kur nuk ke shirë as mund të kesh bluar gjë, por do ngopësh barkun me lëpjeta, spinaq, labot, që vërtet konsiderohen të shëndetshme, por jo për ata, që nuk ngopin dot barkun me bukë, atëhere je vërtet si mos më keq.
Kështu duhet të ketë qënë atë vit.
Për dasma as mund të bëhej fjalë, se kur është zia e bukës, martohen vetëm të çmendurit ose maniakët seksualë. Të tjerët e shtyjnë për një vit më vonë, ose edhe për dy, kur të ketë më shumë bereqet.
Sa të ligur duhet të kenë qënë njerëzit atë vit, që s’u bë drithi? Pak a shumë si modelet, që vuajnë nga anoreksia apo më keq? Të zinte malli për të parë dikë me tule? Gjokse të rrafshët, trupa të ligur, sy që të vështrojnë…janë këto vargje të Migjenit, apo imazhe të mbetura në kokë nga pikturat e hollandezit Bosch?
Sa të varur jemi ne, qëniet njerëzore nga drithi!
Ato kohë zije të bukës, duhet të jenë formuar edhe shijet sensual për tule tek femrat, që vazhduan gjatë në shoqëritë perëndimore dhe mbizotërojnë ende sot në shoqëritë e varfra dhe të prapambetura.
Eshtë gusht me një vapë të padurueshme, me zjarre të largët që përvëlojnë gjithshka dhe mua ende më rri në mendje një bejetexhi i krisur i anëve të mija, që dikur këndonte “Atë vit, që s’u bë drithi…”