Të parët në ngjyrë smeraldi (pjese te shkeputura)

(vijiim)
* * *

U riktheva me mendje në atë kohë, kur Terit i ishte ngjallur papritur dëshira për mbledhur fjalë të vjetra të shqipes. Në fillim patëm menduar se i kishte nisu një pasion i ri, si ai i qepjes së pantallonave, të cilin e kishte prerë si me thikë. Por ai atë kohë u nda edhe me Nilan, me të cilën kishin vite të dashuruar. Kur Ziku e kishte pyetur pse ishin ndarë, ai i ishte përgjigjur shkurt:” Ajo fliste për veten në vetën e tretë!” Na ishte dukur një arsye absurde për tu ndarë pas kaq vitesh, por në bisedat mes njëzetecavje]arëve dëgjoje shkaqe edhe më të ]mendura se ky më, ndaj për rastin Nila-Terin u mjaftuam vetëm t’i ngjisnim këtij të fundit nofkën ‘linguisti”. Jo të gjithë e dinin. “Teri linguisti” përdorej vetëm në rrethet e ngushta tona. Për ne ai vazhdonte të qepte pantallona sipas katalogëve të huaj të dhjetë viteve më parë. Jo më shumë se 30 në fund dhe me shtrat të shkurtër. Nuk qepte më me pagesë dhe nuk e patëm pyetur pse.
Më pas ai filloi të rrinte me të moshuar. Edhe me plaka që rrinin sofateve. Mbrëmjeve të verës, kur isha me pushimet e shkollës dhe kaloja më shumë kohë në qytet, ai më takonte dhe fliste gjithë gëzim për fjalë të vjetra të shqipes që kishte mësuar. Unë buzëqeshja, por nuk ja ndërprisja atë entusiazëm të padëmshëm, që na mbante larg bisedave me “zarar”. Edhe kur zgjateshim me diskutimet për futbollin në ecejaket e bulevardit me të gjithë grupin tonë, Teri nuk përzihej më. Qëllonte që si padashur pyeste: “Nuk është më mirë t’i quajmë topkëmbë dhe topshportë, si i quanin rilindasit?” Vetëm kaq. Nuk i interesonin më ndeshjet e të dielave, por ende vazhdonte të vinte me ne në stadium. Si theshte vetë për të dëgjuar të sharat. Atje kishte dëgjuar epitetet “zabërzan”, “shpomurrës”, “kacimbodhi”, që i përdorte plot qejf ndaj ne të tjerëve, por ne nuk e patëm pyetur ndonjëherë për kuptimin e tyre, se na dukeshin si grimca të një jete të vjetër, jashtë mode.
Teri i pëlqente të ishte “jashtë mode”, si dhe të interesohej për fluturimet në kozmos. Ishte abonouar vetëm në dy revista të kohës – “Shkenca dhe Jeta” dhe “Studime filologjike”. Me botime të tilla në sqetull shkonte herë herë në shtëpinë e profesor Londos. Në shtëpinë e vogël, në fund të një oborri të ngushtë me bimë të harlisura për të cilat nuk kujdesej kush, rrallë herë shkonin vizitorë. Një e afërme e moshuar e profesorit, me një torbë me ushqime ishte më e rregullta. Teri ishte i dyti. Vonë mbrëmjeve dukej edhe ndonjë siluetë burri, që mezi shtynte derën e rëndë dhe më pas zhdukej mes gjelbërimit. Profesor Londoja ishte shumë i shtyrë në moshë dhe ne thuajse kishim harruar se kur e kishim parë për herë të fundit të dilte në sokak.
Nuk e dinim edhe me se jetonte, se pasi kishte qënë disa vjet në burg, nuk kishte punuar më. Tashmë nuk jepte as mësime private në italisht dhe frëngjisht. Kishte studiuar në Romë dhe në kohën e Italisë kishte patur një punë të rëndësishme në Ministrinë e Arsimit. Flitej se ishte qënë fashist dhe homoseksual. Në fëmijëri ne nuk e kuptonim se cila ishte më e rëndë. Fashistë kishte pasur shumë, sidomos Italianë, por homoseksualët ishin një specie e rrallë në qytet. Profesor Londoja ishte dy herë i damkosur. Dhe shtëpia e tij e vogël, me një qoshk mbi derën kryesore dhe mbas bimëve të halrisura ishte e mistershme.
Ziku i kishte përmendur në herë Terit, se edhe pse nuk ishte më fashist, profesori mund të kishte mbetur homoseksual, se kjo ishte një sëmundje që nuk mund të kurohej dhe meshkujt ishte mirë të rrinin larg prej tij, por Teri vetëm tundte kokën në mënyrë mohuese dhe të vendosur për të ndërprerë bisedën. Pas ndarjes me Nilan nuk dinim më rreth të dashurave të tij. Nuk dinim as nëse kishte të tillë.

(vijon)