Ngutu!

Ngutu!

Hidh krahëve një shall kujtimesh

Sa për të të mbrojtur nga acari

Dhe këmbëzbathur në të ngrirën borë

Vrapo!

Asgjë nuk djeg

Më shumë se orët

Që ikin pa u puthur.

Do e shohësh.

Ndërsa era më keq se egërsirat do kuisë,

Era e pazbutur,

Drejt meje do të shtyjë.

Dhe ajo e di sa më do.

Duket se jemi larg,

Në këtë shkretëtirë të bardhë,

Pa oaze dëfrimi,

Por do e shohës se sa shpejt do arrish,

E do hukasësh gishtat e mij të ngrirë,

Për të ripërsëritur përkëdheljet,

E të fundit çast kur flokët t’i preka,

Në një shesh të vogël,

Diku,

Në të gdhirë.