Vrimë e zezë

Në një të zezë vrimë

Do takohemi.

Mban biliona diej

Dhe ne,

Që pyesim “Nga vimë?”

Dhe

“Përse këtu nuk lotohemi?”

Më pas fatit i nënshtrohemi

Se kuptojmë,

Që njëjtë ishte dhe andej,

Ku robërimi i vetes

Quhej Liri.

Ku mbetjet e atyre që kishim bluar

I shisnim si tonat ide.

Në muzgjet gjithnjë e më gri

Të tymuara nga dëshirat e ikjes,

Që digjeshin dhe digjeshin pambarim,

Pa ditur,

Se nga një e errët birë niseshim

Drejt biliona diejsh të palindur,

Në të njëjtin mister

Me shumë përmasa;

Thërrmija kozmike të bindur’

Dhe universe iluzionesh,

Pambarimisht të rrejshëm,

Të tjetrës kohë dhe të kohës sonë,

Të qetë dhe të pagjymtuar,

Në të renë zezonë.