Kur bryma të ngrihet

Kur bryma të ngrihet,

Shpirtrave tanë të mpirë

Dhe një e vetme rreze drite;

E vetme,

Por gjithë fuqi

Të ndrisë bebzat e syve të tu;

Atëhere edhe pse i ngjirur,

Do këndoj një melodi,

Që të mbetet këtu;

Në falsetin e tejpashëm të stalaktiteve

Që nota do nisin të pikojnë

Për copëzat e ëndrrave

Shkurreve shkarthisur

Dhe brigjeve mbetur,

Dimrit më të bukur që kërkuam

Dhe që ende nuk e kemi gjetur.