Etyd ne vaj

Një gërvishtje,

Një e dytë

Dhe një tjetër gërvishtje sërish,

Mbi telajon, që ngjyra nuk merr

Po ku kthjellët fytyra e saj shfaqet,

E bukur,

Cuditërisht e zbehtë,

                E paqtë,

                                E lëmuar,

Si nën një velaturë perëndish.

Unë dua ta zbres në tokë

Ta sjell në kohën tonë neurotike,

Me çjerrje spatule

Dhe vija të ashpra grafike,

Për mos u trembur nga pafundësia

E buzëqeshjes së saj

Që do ju jepet edhe të tjerëve

Po aq sa edhe mua,

Njeriut që e zbuloi në telajon e zbrazët,

Kur diçka donte

Të pikturonte në vaj