Ti the e pëlqen Lenërd
Edhe pse i trishtë,
Edhe pse eshtë vështirë “për tu tretur”.
Do doje të dëgjoje diçka më të brishtë,
Një lloj melankolie me dritë,
Një ngashërimë
Ku dhe shpresë ka mbetur.
Më pas dolëm në të detit breg,
Dhe dëgjuam ç’ka vinte nga thellësitë.
Diellin pamë,
Që teksa perëndon
Një ishull të vogël “si violinë e djeg”,
Flijim për perëndeshën e zeshkët të natës,
Që shtyn thellë detit
Atë që quajmë ditë.
Pa frymë mbetur,
Ti mbështetesh tek unë
Si për tu mbrojtur nga madhështia e çastit,
Nga levizja e ujit,
Që bregun përkund.
Më thua:
-“Vallzo me mua,
Eja të vallzojmë deri në fund…”
No comments:
Post a Comment