Diku duhet të jetë
Përveç se në fotot e albumeve
Dhe ato të stampuara
Neuroneve tanë.
Ishte aq e prekshme dhe me dritë,
Sa nuk mund të ketë mbetur vetëm
E varur në muret,
Që suvatë kanë ndruar
Dhe mbuluar kanë gjurmët e shpinëve tona
Mbështetur
Ndërsa prisnim të nesërmen.
Pa ditur,
Se ishte e atëhershmja e fjetur,
Që priste,
Para se të zhdukej në boshllëkun e tingujve,
E mos i mbetej më as jehona.
Nuk kemi as një grimë të saj,
Për të parfumuar këtë të nesërme të vonuar,
Që shpejt do kalojë pa u ndjerë,
Ndërsa vrasim mendjen,
Se ku humbi e djeshmja;
E djeshmja jonë me dritë,
E vetme
Dhe
e mjerë.
No comments:
Post a Comment