Tartuf

Vargjet e meposhtme jane shkruar per nje njeri te caktuar dhe jo nje kategori njerzish. Duhet te them se krahasimi i tij me Tartufin nuk eshte plotesisht i goditur. Njeriu ne fjale eshte me kompleks, por ka nje pjese te tij shume te ngjashme me Tartufin, te cilen nuk ja dija, sepse kisha vite e vite pa e takuar. Zaten, ne jete nuk ka as Tartufe dhe as Uriah Hip "sade", nuk ka as Gobseke apo Danglare e mund te vazhdohet me dhjetra personazhe te krijuar nga me te miret e letrave. Ndoshta ne punishtet e tyre, ata e kane pasur me te thjeshte te "skalisin" nje profil te caktuar, pa e pare ne kompleksitetin e tij. Ndoshta se edhe ajo Letersi ne ate stad ishte. 
"Tartufi" i im, eshte nje njeri i kenduar, jo agresiv, por veshur me nje mantel qe nuk eshte i verteti i tij. Shpesh here ka edhe shkendija sinqeriteti, por tek ai mbizoteron dinakeria se bashku me mendimin qe jam shume i zgjuar qe te me kuptojne te tjeret nese ju shes pak sapun te cilesise se pare, per djathe te cilesise se fundit. U perpoqa disa here t'ja "trokisja", qe isha i zhgenjyer nga raportet me njerezit dhe nga pseudotoleranca e tij, por vazhdoi me te njejten butesi dhe dinakeri te pergjigjej terthorazi ose me ligesi kur mundte pas kraheve. Mesazhi i tij i fundit ishte qe nxitimi dhe etiketimi i te tjereve, ishte shenje e nje mungese te madhe kulture. Vertet ashtu eshte. E di qe me mungon kultura e te qenit Hipokrit!

Ti lehtë buzëqesh mëngjesit,

Pas qelqesh të trasha e fsheh një duf,

Me zë të shtruar ze flet për dhimbjet,

Por unë të dalloj se ç’je

Tartuf!

Dikujt i thashë mos të besojë,

Mu gjegj, mos ja verë rë,

Mosha e ka bërë matuf,

Por jo, ti bukur fsheh dinakërinë,

E vetes i qesh, se je

Tartuf!

E kur të mjerët tregojnë plagët

Buzëve lehtë të del një -uf!

Se do t’ju thuash që thellë ndjen,

Dhe s’të kuptojnë se je

Tartuf.

Dua aq shumë maskën të t’ çjerr,

Të gdhend avllive tona me shtuf,

Ky burrë i vjetër që kërkon edhe vajza,

Eshtë një qenie e mjerë, që ndoshta nuk vlen,

As ta damkos me fjalen

Tartuf!