Në vjeshtë u duk se njerëzit nuk po e
duronin dot bashkëpunim e korruptuar me punistët e kthyer socialistë dhe vonë
në nëntor u bë Mbledhja e famshme e Qeverisë ku Berisha vendosi prishjen e
paktit me ish-komunistët. Me sa më kujtohet mungonte Pashkoja, por ministrat e
tjerë, me përjashtim të Rulit, treguan që nuk donin të shkuleshin nga karriget,
që kishin nisur t'i shijonin. Pas prishjes, u bë "Lëvizja" e fëlliqur e Neritan
Cekës në zyrën e Ramizit dhe Berisha dukej i izoluar nga të tjerët PD-ista me
rëndësi. Kishte atë që i duhej, mbështetjen e shumicës të njerëzve
anti-komunistë.
Të nesërmen e skenës të Cekës dhe largimit
të Berishës nga zyra e Ramizit, bëra diçka që nuk e kam bërë ndonjëherë. Duke diskutuar me zjarr në punë rreth asaj që ndodhi ndjeva se
duhet t'ja bënim të njohur udhëheqësit të Opozitës që kishte shumë njerëz, që e
mbështesnin. Duhet të ishte pasdite dhe dikush e gjeti lehtë numurin e telefonit të
shtëpisë të mjekut. E mora dhe i kërkova të shoqes të flisja me Saliun në emër
të disa njerëzve pa parti nga Korça. I thashë shkurt që e mbështesim plotësisht,
pa përmendur emra, ndoshta veç institucionin ku punonim dhe nga ana tjetër u
dëgjua një e thirrur patetike "Falemnerit shum! Falemnerit shum!" Nuk
jam penduar që e kam bërë edhe pse nuk besoj se do i telefonoj ndonjëherë
ndonjë politikan tjetër. Atë vit Berisha ishte heroi i kundërshtarëve të
regjimit. Dukej shumë më i vendosur se të tjerët.
Në qytet Demokratikët nuk të entusiazmonin,
se mes më protagonistëve, veç dy të përmëndurve në fillim të shkrimit, nuk
dukej ndonjë i ri apo i vjetër të shkëlqente. Ata që ishin bërë deputetë,
kishin marë një pamje gjysëm të fryrë të ngjashme me instruktorët e Komitetit
Qëndror. Edhe në parlament, deputetët e korçarë dukeshin ndër më të dobtit. Kjo
vlente për të dy krahët. Më kujtohen diskutimet ose ndërhyrjet e me një dialekt
të rëndë dhe me pak përmbajtje të Stavri Frashërit, Gjergji Krastafillakut,
Bahri Bregut e ndonjë tjetri. Korça që kishte patur deputet më 1923-24 Nolin
dhe Sotir Pecin, tani përfaqësohej nga njerëz që në rastin më të mirë, kishin
në arshivën e tyre më shumë shishe vodke të zbrazëta se sa libra të lexuar.
Mbase s'kishin faj. Fabrika e vetme e alkolit në Shqipëri ishte ndërtuar në
vitet '70 në Maliq.
Ditët e dimrit kaluan shumë shpejt dhe në
mars dukej që fitorja e Opozitës ishte e pashmangshme. Jeta ishte e paralizuar
dhe dëme të pallogaritshme ishin bërë zonave ekonomike të qyteteve e fshatrave.
Dukej që komunistët po ndiqnin taktikën e "tokës së djegur". Po dukej
se veç fjalëve në Parlament, ku binin në sy për mirë deputetët e Shkodrës
Arbnori dhe Spahia, nuk kishte ndonjë përpjekje për të mbrojtur pronën e
përbashkët as nga demokratikët. Mbase mungesa e përvojës, ndoshta besimi në
"terapia shok" e proklamuar me të madhe nga Pashko,( e për të cilën më
vonë kam lexuar se as nga pasuesit e Fridman nuk sugjerohej për vende si
Shqipëria), ndoshta nga që 60% e deputetëve të opozitës ishin Bashkëpuntorë të
konfirmuar të Sigurimit të Shtetit, kudo u vodh dhe u shpërdorua. Si gjithmonë
nga Tirana kisht edalë edhe një fjalë e re, që përdorej vend e pa vend nga të
gjithë. Ishte "eksodi". Për popullin ateist shqiptar, fjala e
posadalë, ishte simbol i shkatërrimit më shumë se sa i ikjes. Shkoja fshatrave
për të verifikuar gjendjen e ndërtesave shkollore, të cilat mes shumë
mungesave, atë dimër kishin probleme të mëdha të xhamave të thyer dhe kur
pyesja pushtetarët e djathtë apo të majtë, si kishte mundësi që ishin dëmtuar
aq shumë, të gjithë përgjigjeshin njëlloj: "I bëri eksodi!" Më hipnin
xhindet dhe ju thërrisja se ç'kishte të
bënte ikja në masë e njerëzve në Greqi apo Itali me prishjen e shkollave, por
pak dëgjonin nga ai vesh. "Eksodi" i kishte shurrdhuar të tërë.
Pjesë e "eksodit" u bënë edhe
shumë nga nismëtarët e Demokratikes. Midis tyre edhe Pirro Thomoja ishte
vendosur në Selanik dhe më pak mund të mësoja rreth Leka Meksit dhe të tjerëve
të njohur të tij në nivelet e larta të PD. Në Tiranë nuk shkoja, por kishte
ardhur Riku në Korçë dhe tani kisha se me kë mund të diskutoja rreth
radikalizmit apo butësisë të opozitës që po vinte në pushtet. Atë natë të votimeve,
pritëm gjatë në trotuar, jashtë selisë të PD-së për të mësuar rezultatet. Ishin
shumë pak njerëz. Ndenjëm me Ilkë Rrëmbecin dhe të shoqen dhe bënim çudi që si
nuk ishte gjysma e Korçës duke pritur. Militantët dhe të tjerë
"shtabista" hynin e dilnin dhe sillnin informacione. Mësuam që edhe
Stratobërdha kishte fituar në një zonë të vështirë dhe ikëm në shtëpi vërtet të
lumtur. Ka qënë në netët më mbresëlënëse të jetës sime edhe pse nuk festova me
njeri, por vetëm u përqafuam me Ilkë Rrëmbecin e gruan e tij. Të nesërmen i
thashë Leksi Janit, që po festonte me të tjerë Demokratiksa, që nuk ka më
rëndësi se kush fiton sot e tutje. Unë isha tashmë përgjithmonë fitues! Mbase
tingëllonte patetike, sepse edhe një shok më tha më vonë që isha entusiazmuar
më shumë se sa duhej dhe se nuk duheshin besuar shumë votëfituesit. Për mua
vërtet nuk kishte rëndësi. E dija që shumica e tyre ishin
"dallkaukë", por ajo që kishte fituar ishte largimi përfundimtar i
pushtetit nga një grup i vogël njerëzish, të cilët mund të abuzonin me të si të
donin. Nuk kisha frikë se zhgënjehesha se nuk prisja çudira shumë më të mëdha.
(vijon)
No comments:
Post a Comment