Po shkruaj disarrjeshta rreth këtyre
nocioneve shumë të rëndësishëm për mua dhe për gjithë ata që i duan. Për to
janë shkruar vëllime nga njerëz me "qypin plot", por unë nuk dua të
përsërit ç'kanë thënë të tjerët, qoftë edhe e th[n[ në mënyrë të përkryer. Dhe
jo se më pëlqen mendja, por se nuk e kam gjetur kurrë të dobishme për kënd të
përsërisë ato që kanë thënë të tjerët. Ndoshta edhe këto që po
"sërit" më poshtë, mund të jenë pjesë e ndonjë vëllimi, që e kam
lexuar edhe unë dikur dhe kanë mbetur qosheve të trurit e tani më duken si
timet. Por "what the hell!", ka mijra vjet, që përsëriten pa dashje e
me dashje ato që dinin Sokrati me
Platonin dhe dymijë vjet, që thuhen pafundësisht ato që ndjente Jezui.
Unë besoj në një shoqëri njerëzore e
ndryshme nga kjo që jetoj sot.
Nuk e kam vrarë mendjen për ta
"strukturuar", sepse jo vetëm më mungon imagjinata(e cila bazohet mbi
njohjen e çështjeve), por edhe pse nuk dua të bie në "sevda" me një
projekt utopik, kur di që me të do qeshë i pari nga miqtë e mij, që do ket[
rastin ta dëgjojë. E megjithatë, e pyes shpesh veten si do ishte bota(shoqëria
njerëzore) ideale për mua? Në këtë hulli jam rrotulluar kur shkruaja "A
duhet të jemi Minimalistë?"(që si shumë shkrime të mia ka mbetur në mes).
Këtu dua të prek më tepër raportet mes
individëve ose midis individit dhe bashkësisë. Idea ime prej "të
lajthituri" është disi jo pranë me "Imagine" të Xhonit. Ka shumë
"komunizëm" në atë këngë. Nuk i trembem komunizmit, por m[ tep[r se
është utopik si ide, më duket se injoron totalisht natyrën e njeriut, pa
përmendur historinë e evolucionit të tij. Tek Lenon vërtet është e pranueshme
idea e mungesës së "gjerdheve" por shkelmohen edhe fetë, edhe dëshira
për tu sakrifikuar për diçka, duke ndjellë k[shtu një lloj ideje
"totalitare", ku njerëzit do mendojnë e do ndjejnë njëlloj. Sigurisht
unë nuk pëlqej që njerëzit të sakrifikohen për 'flamur" apo për
"ide", por mund të vetëflijohen për një qënie tjetër të pambrojtur.
Do ketë edhe në botën e Lenonit zjarre, përmbytje, katastrofa ajrore, epidemi,
tërmete etj etj. Ai i rëndon idesë së Vëllazërimit, por mua më duket se kjo bie
pak ndesh me dy përbërësit e tjerë të parrullës së famshme të Revolucionit
Francez.
Njerëzit mund të jenë të barabartë dhe
të lirë por jo në vëllazëri të plotë. Ideja e kësaj
të fundit është pikërisht në kundërshtim me dy të tjerat, në botën që mendoj
unë. Nuk mund të jem plotësisht i lirë nëse jam pjesë e një Vëllazërimi.
C'është ky shoqërizim? Kundër kujt? Natyrës, Perëndisë apo qënieve të tjera?
Njerëzit nuk mund dhe nuk duhet të
uniformizohen as sipas Marksit e Lenonit dhe askujt tjetër! Njerëzit duhet
të jenë të lirë të jetojnë jetën e tyre si duan. Sigurisht, pa cënuar
lirinë e tjetrit, mjedisin, trashëgimninë e përbashkët. Duke respektuar një marëveshje
të Gjithësishme Botërore.
"Porrdhë me rigon" do thotë
avokati im , që nuk gjeti një gjykatës të saktë as në Berlin, por unë kam të
drejtë të bëj"porrdhë " jo vetëm mendjen time, por dhe të atyre
dy-tre miqve që kanë durim të lexojnë shkrimet në blog. Një Marrëveshje e
Gjithësishme nuk është krejtësisht e pamundur. Shekujt e kanë treguar. Por
kushti i parë për të shkuar tek ajo është Barazia e qenieve njerëzore. (Një
fjalë goje!)
(vijon)
No comments:
Post a Comment