Në
qershor të vitit 2009 udhëtova për 3-4 ditë në Anglinë e Re. Dëshira ishte të
takoja një miken time, e cila më kishte shtyrë të merja seriozisht botimin e
librit tim të parë dhe të vetëm. dy vjet më parë. Udhëtimi në shtetet e Nju
Jorkut, Kënektikët dhe Masaçusetsit, ishte sipas parimit të “Uzurajt” me “një
gur po të jetë e mundur të vrasim 4-5 zogj”. Me një fjalë po qe se mikja e
panjoftuar mund të mos jetë apo të ketë plane, le të bëjmë një vizitë të ngrohtë
dhe miqësore në korçarët me banim jashtë atdheut, po qe se dhe këta të fundit
do kenë plane për uikendin le të shkojmë në “Dhelpra” ose në “Guri i Kthyer”
dhe të zdërhallemi tavolinave të pokerit dhe shtretërve ‘mbretnorë“ të hoteleve
dhe nëse duket që parave po i vjen fundi, le të bëjmë një ngjitje në Mejn e përfundojmë
në Sushi-bar të Xhosë. Këto ishin planet e mija atë qershor (nëse mund t’i
quajmë plane improvizimet e mia rrugëtore) dhe duhet thënë që nuk ishin aspak
plane standart, standartate zakonisht i bëjnë gratë nikoqire, të frymëzuara nga
shoqet e tavolinës ngjitur dhe që kanë veç synimit kryesor të zbavitjes së familjes
edhe atë të një “kohe më të mirë dhe më të plotë“ se të shoqes frymëzuese.
Në
të njëjtën javë, disa standarte të tjera ju ishin vënë qeverisë dhe partive
shqiptare për zgjedhjet parlamentare. Deri në ato zgjedhje, që prej vitit 1996,
Perëndimi (OSBE me kompani) i kishin lejuar vjedhjet e votave në Shqipëri, për
arsye që vetëm analistët seriozë mund t’i dinë, se unë dhe taborri i njerëzve të
thjeshtë, që vrasin ndonjëherë mendjen, nuk i kemi kuptuar kurrë.
Ato
ditë ishin veçanërisht të bukura në Anglinë e Re dhe nuk di se sa të nxehta
ishin në Tiranë, ku qershori gjithnjë është përvëlak. Për më tepër, atmosfera
ishte e ndezur, se jo vetëm ishin zgjedhje me rëndësi, por gara duhet të ishte
edhe shumë shumë e fortë. Veç dy “kundërshtarëve” që ishin bërë ortakë për të
likuiduar Partitë e vogla (ndoshta dhe me bekimin e Bashkimit Europian për
sistemin e thjeshtë dhe të sigurt Bi-polar), shumë zhurrmë bënin edhe të
vegjlit për “atentat ndaj demokracisë“, bile jo më shumë se 5 javë më parë,
disa prej tyre me Metën në krye, kishin bërë grevë urie, nga e cila çuditërisht
skraparlliu më i famshëm kishte dalë më qafëbuall se kurrë. Ishte për të një luftë
“për jetë a vdekje në shpëtim të Demokracisë dhe Integrimit në Europë‘. Si të
thuash shansi i fundit i Shqipërisë për të ruajtur demokracinë e brishtë dhe
shpresën europiane. Dalja e Metës nga parlamenti do shënonte, rrëshqitjen e
Shqipërisë në një vend si Siria apo
Jemeni. Të pafavorizuar nga ligji i ri elektoral, hajdutët e Metës nuk do mund
të mbronin dot votat e tyre nga vjedhjet e hajdutëve të Saliut dhe të Ramës.
Pasditen
e së djelës, pasi kisha mundur të godas me gurin e vetëm, dy nga 4-5 zogjtë, në
tv të dhomës në Kënektikët pashë në CNN diçka rreth votimeve tona. Nuk e kujtoj
se ç’ishte dhe as sot nuk më ndërmendet nëse pati ndonjë të plagosur apo rrëmujëra
në Tiranë. Veç e di që mu ringjall interesi për ato zgjedhje që mund të shkonin
në çdo krah. Preferoja një humbje të Ramës, se nuk kam dashur kurrë të vijë në
krye të vendit, për shkak të karakterit të keq dhe moshës së re, si dhe se
kishte shkatërruar bashkë me Nanon një subjekt politik me përkrahjen më të
madhe në vend. Nga ana tjetër, fitorja e ngushtë e Berishës mund të sillte një parlament të
paaftë për të mbështetur qeverinë më shumë se një vit dhe në zgjedhjet e tjera,
veç Metës do ishte larguar edhe Rama nga kreu i PS-së dhe të rinjtë “vurimendës”
të së Majtës do sillnin një erë të re në politikën shqiptare. Pra më gënjente
mendja se me një “gur” në qershorin e 2009-ës mund të likuidoheshin Meta dhe
Rama, e një vit më vonë edhe Saliu. Sa mirë! Më mungonte vetëm preshi!
Gjithsesi,
pas një ore i harrova të gjitha. Ishin ditët më të gjata të vitit dhe pas një
mbrëmje të bukur pranë oqeanit përfundova në shtratin tim mbretëror. I vetëm
dhe i lumtur që nuk kisha nevojë ta ndaja as me Opozitën. U zgjova i tmerruar
rreth orës dy nga kithma të mbytyra që vinin jo nga jashtë. Pas daljes nga përgjumja
i mpreha shqisat dhe arrita të kuptoj se ishin klithma të një femere që kishte
lejuar “të përdhunohej” nga i fejuari i saj. Ndoshta edhe të posamartuar. Këtë
të fundit ma mori mendja nga kohëzgjatja e klithmave që nuk ishin të rreme. U
ngrita dhe mbusha vaskën me hidromasazh, për tu shlodhur e të mos dëgjoja më
asgjë. Për mëse një orë i gjithë trupi ishte i lëshuar dhe i dorëzuar ndaj
goditjeve të ëmbla të ujit të trysnuar. Edhe muskujt më të vegjël brohorisnin
dhe herë herë ju bëja të njëjtën gjë edhe muskujve të kokës duke menduar që me
to mund të dilnin disa racione të mira prej paçe koke. Paçet siguriht që më
shpunë në Korçë dhe rrjedhimisht mendova për votimet. C’ndodht evallë në Tiranë
në orën 9 të mëngjesit ndërmjet Pozitës dhe Opozitës, ndërsa në dhomën ngjitur
dy të posamartuarit vazhdonin me passion lojën e tyre erotike, që e bënte vajzën
të klithte aq shumë? Mbase Njëri po ja fuste Tjetrit. Gjëja më e natyrshme në
sisitemin e sigurt Bipolar.
Në
mëngjes u ngrita nga gjumi me copa i lodhur, por vendosa të ikja drejt Perëndimit.
Go west! Fundja këtë kisha bërë prej 12 vjetësh. Në Kënektikët binte shi, por në
Masaçusets dhe Nju Jork dielli shkëlqente. Kreyeqëndra e Shtetit Perandori më solli sërish, si gjithnjë, në mendje
atdheun. I dërgova një sms Benit ku e pyesja kush fitoi zgjedhjet. Përgjigja erdhi
pas dy minutash: “Ahmanedinixhad!” Qesha me të madhe duke hyrë në I-90 dhe
mendova se i erdhi fundi të treve. Ishte si një lloj Xhekpoti për popullin tim
të përvuajtur!
Nuk
është se nuk njihja popullin dhe atdheun tim, si dhe politikanët bastardë, por
dëshira e madhe për ndryshim dhe ndonjë ndikim i lojrave politike ne Botën e re më bënte naiv.
Kur arrita të nesërmen në shtëpi kuptova se punët nuk ishin si i kisha menduar.
Meta ishte në valle dhe me forcën për të luajtur fort, Dritan Prifti kishte
thirrur “ky mandate është flori!”, Rama qante dhe klithte “ah të shkërdhefsha
Nanon ç’më bëre!”. Berisha ja kishte futur atij dhe bashkë me Metën po
gatiteshin t’ja futnin popullit shqiptar. I qetë në festën e tij prej hajduti,
gazetarëve të huaj që e pyetën për fitoren ju tha:
“Më
lini të shijoj standartet!” OSBE e la t’i
shijonte!
No comments:
Post a Comment