Do me kujtosh.

Do më kujtosh;

Sepse me furi hyra në festën e shtruar

Dhe çorra muret e kujtesës

I paftuar,

I padashur nga askush,

As nga ti.

Që zënë nën peshën e besës

Belbëzove:

          "Nuk e di..."

E unë të shihja ngultas

Me sytë, që flakërronin nga ethja e marrë

E jo nga dashuria.

Betohesha ëndrrash të kisha parë,

Në gjelbërime fushash,

          Vesë mëngjezesh

                    Në harlisje gëmushash.

E ndonëse s'më zure besë

Pranove edhe ti të shkoje shaluar,

Mbi atë hamshor të bardhë e fluturak

Të më falje buzë e duar,

Të kapërxeje dhe të fundit prag.

Ti,

Prej rruzullit tënd të largët

Ku tjetër gjuhë flasin të afërmit e tu,

Erdhe,

Në botën time jo të rrumbullt,

E gjunjë e bryje ndrydhe,

Thepave të mendjes së turbullt

E mbete sërish këtu.

Prej ku unë kam ikur,

Në hapësirën që gjithnjë ishte bosh,

E ti e vetme,

          Lëkurë zbehur,

                    Fytyrëligur,

Dhe pa më dashur,

S'do më harrosh.