Mes pak krijimeve te hershme te mbetura ende ne shtepi, eshte edhe nje vjershe e vitit 1940, qe duhet te jete mes perpjekjeve te para te babajt per te krijuar ne shqip. Deri ne ate kohe shkruante vetem ne greqisht, e cila ishte gjuha qe njihte me mire nga koha e Stambollit. Edhe pse vjersha eshte e thjeshte dhe me gabime gjuhesore (po e ve si eshte ne origjinal), me ben pershtypje qe vetem ne dy vjet e gjysem te mesimeve ne Liceun francez, ishte ne gjendje te shkruante ne nje gjuhe, te cilen edhe pse e kuptonte para se te kthehej ne Shqiperi, nuk e shkruante dhe lexonte. (Fakti qe shqipen nuk e zoteronte, deshmohet edhe ne deftesat e Liceut, ku nota ne Gjuhen Shqipe eshte me e ulta.) Vjersha ka nje titull qe sot tingellon pak qesharak, por ma mer mendja se ne ate kohe "harabeli" si fjale nuk njihej as nga shume te tjere ne Korce. Ndjehet ne t enje lloj ndikimi iLasgushit. Me poshte eshte ky krijim nder te paret ne shqip I tetembedhjet vjecarit Andon Mara.
SHTATE RABECKAT
Shtat’ rabecka kan’qëndruar
Mbi dy degë krejt të çveshur
E ja marrin bukur,shtruar
Asaj Këngë dyke qeshur.
Hop,hop,hop shiko si hidhen
Maj mbi maj të drurit thatë
Edhe zemërsat ju dridhen
Nga një zhurmë,një shamatë.
Që të shtatë jan’ rradhitur
Njëri posht e tjetri lart
Dyke bër një shkall të ngritur
Me kaq mjeshtëri e art.
Rreth e rrotull mbi dëborë
Rrinë pemës dimërore
Edhe thurrin një kurorë
Për një krye vashërore.
E buçasin,e këmbojnë,
E ia thone pa të prerë,
Herë vijnë,herë shkojnë
Me një gas që s’është ndjerë.
Edhe zemra ime e ngratë,
Dyke humbur në vegime,
Ka zili zogjtë e shtatë
Që po dehen në gëzime.
Dhe rrëmbehet prej një fryme
Plot hare të shenjtëruar,
Që lartohet nëpër tyme,
Të temjanit t’amëshuar.
Po kur zogthet n’hapësirë,
Muarnë rrugën e panjohur
Edhe zemra ime e nxirë
Humbi flagën q’e kish ngrohur.
E premte 6.03.1940
No comments:
Post a Comment