11 vjet më parë

Kanë rrjedhur thuajse një dyzinë me vite, që kur më lindi idea për të hapur një blog dhe të hidhja ato ç’ka shkruaja herë herë. E hapa se ishte “cool”? Për tu ndjerë se isha edhe unë? Për të mos dërguar më me e-mail pjesët e shkrimeve që më dukeshin me vlerë miqve më të ngushtë? Për të mbetur edhe pas vdekjes në këtë gjithësi të rreme (univers virtual) të krijuar prej njeriut? Për të folur me vete trotuareve të një qyteti ku nuk njihja njeri?

Ndoshta nga të gjitha sëbashku.

Mendoja se një ditë do e lija në mes, si shumë gjëra të tjera që më kishin dalë nga qejfi pas një pasioni të vrullshëm. (“Ti je si flaka e kashtës”- më theshte im atë, që më njihte mirë.) Çuditërisht nuk ndodhi kështu, edhe pse ka pasur periudha jo të shkurtra, kur nuk kam hedhur asnjë rrjesht në blog. “E pëlqej ditarin tënd”- më thoshte dikur një mik, që nuk më njihte aq  sa të dinte se unë i urrej ditaret.

“Kuendemi” është një “mishmash” me shënime, opinione, krijime, polemika, kujtime, si është edhe interesi im për botën dhe shoqërinë. Kam kureshtje, por nuk kam durim të hulumtoj gjatë dhe “kërcej” në përfundime, të cilat kur i hedh në tastierë i gjykoj si të “vërteta të pakundërshtueshme”. Në të njëjtën kohë e di që nuk ka të vërteta të tilla, por janë të vërtetat sipas mendjes sime. Ka njerëz që tek to gjejnë të vërtetat e tyre, ka lexues me mendime të kundërta, ka edhe nga ata që thonë “na çukulliti shumë edhe ky, se do të tregojë se i di të tëra!” Kam arritur tani në një moshë, kur nuk më entusiazmojnë të parët, nuk më shqetësojnë të dytët dhe të tretëve mund t’ju them me të qeshur “Edhe ju kini të drejtë!”

Unë shkruaj sepse ekzistoj.

Në të njëjtën kohë nuk kam pranë miqtë me të cilët diskutoja shpesh, bashkëbiseduesit me të cilët polemizoja dhe as shokët e tavolinave me të cilët këmbenim meselera të vjetra e të reja. Hedhja në tastierën e kompjuterit e atyre që mendoj është edhe një “saktësim” dhe “ballafaqim” vetiak i mendimeve. Zhvillohet shpesh në një trysni pyetjesh “Pse?”, “Si?”, “Qëndron kjo?”, “Vërtet?” e të tjera të ngjashme. Ky lloj vetëkontrolli (jo vetëçensurë) është më i mirë se vetëkontrolli gjatë shprehjes së mendimeve në biseda sepse “verba volant scripta manent”, pas një kohe të gjatë kalon nga vetëdija në nënvetdije. Në një farë mënyre arrij të kem pa dashje një subjektivizëm më të kontrolluar.

Dhe kështu, pa kuptuar se “ku endem”, vazhdoj të ftoj edhe të tjerë në këtë udhëtim pa krye mes pyetjeve që më mundojnë dhe duke u përpjekur përkohësisht t’ju jap një përgjigje, që ndoshta cilindo, përfshirë edhe mua e bën edhe më të turbullt.